Η Κυριακή Φράγκου, πρόεδρος και ιδρύτρια της «Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων», έχει κάνει σκοπό ζωής το να βρίσκεται πάντοτε στο πλευρό τους-Η «kedenews» ήρθε σε επικοινωνία μαζί της κι εκείνη άρχισε να ξετυλίγει λέξη προς λέξη το κουβάρι γύρω από τη βαθιά ανθρώπινη δράση της Συνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
«Δώσε μου δύο λεπτά, γιατί βράζω καυτό, κόκκινο φλαμούρι για πενήντα άστεγους και σε μια ώρα φεύγω» ήταν τα λόγια της λίγο πριν ξεκινήσει να μιλάει με απόλυτη αφοσίωση γι’ αυτό που κάνει τα τελευταία πέντε χρόνια και χαρίζει το χαμόγελο σε ανθρώπους που έχουν για σπίτι τους τον δρόμο.
Η Κυριακή Φράγκου, πρόεδρος και ιδρύτρια της «Εθελοντικής Διακονίας Αστέγων», έχει κάνει σκοπό ζωής το να βρίσκεται στο πλευρό τους στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης. Εκτός από μια φιλική κουβέντα και ένα καθησυχαστικό χτύπημα στην πλάτη ότι όλα θα πάνε καλά, τους μοιράζει ένα πιάτο ζεστό φαγητό και «σακούλες αγάπης», όπως η ίδια τις ονομάζει, προκειμένου να γίνει πιο υποφερτή η ζωή τους.
Η «kedenews» ήρθε σε επικοινωνία μαζί της κι εκείνη άρχισε να ξετυλίγει λέξη προς λέξη το κουβάρι γύρω από τη βαθιά ανθρώπινη δράση της σε μια εποχή που το έχει περισσότερο ανάγκη από ποτέ…
Η «Εθελοντική Διακονία Αστέγων» είναι ένα φιλανθρωπικό σωματείο που αποτελείται αποκλειστικά από τον εθελοντισμό και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον συνάνθρωπο. Ξεκινήσαμε δειλά πριν από πέντε χρόνια, με προσωπική πρωτοβουλία για τη διαμόρφωση και την όσο το δυνατόν καλύτερη οργάνωση του συσσιτίου των αστέγων. Με την αστείρευτη εθελοντική προσφορά και φυσικά με τη βοήθεια του Θεού αλλά και φορέων που αναγνώρισαν την προσπάθειά μας μέσα στον χρόνο αυξήσαμε τη δράση μας και επεκτείναμε την αγάπη και σε άλλα έργα. Οι δυσκολίες σε όλη αυτή τη διαδρομή ήταν πολλές, όπως ο οικονομικός τομέας, η επικινδυνότητα, η λεκτική επίθεση και όχι μόνο...
Η επαφή των ανθρώπων αυτών μαζί μας θα έλεγα ότι έχει εξελιχθεί πλέον σε μια σχεδόν κανονική σχέση, δηλαδή γνωρίζουν το όνομά μας, την οικογένειά μας και εμείς τα ίδια γι’ αυτούς. Η εμπιστοσύνη ήρθε στους πρώτους μήνες, σιγά σιγά, με «επίθεση» αγάπης. Η καρδιά τους άνοιξε με το χαμόγελό μας και ήμασταν εκεί δίπλα τους. Σε όλες τις καιρικές συνθήκες, είτε με καύσωνα είτε με παγετώνα ή με βροχή, ήμασταν πάντα εκεί.
Σίγουρα οι δυσκολίες ήταν πολλές και γίνονταν ακόμη πιο έντονες όταν υπήρχαν στις περιοχές όπου δραστηριοποιούμασταν μετανάστες από διάφορα κράτη, που μας δυσκόλευαν με την επιθετική συμπεριφορά τους, με κλεψιές, φτυσίματα και βρισιές.
Εκτός από τις άσχημες εμπειρίες, υπάρχουν βέβαια και οι καλές, που σε γεμίζουν δύναμη και θάρρος για να συνεχίσεις. Θυμάμαι μια φορά που έβρεχε καρεκλοπόδαρα και, μόλις φτάσαμε, κάποιοι από αυτούς ήταν κρυμμένοι στα σκαλιά. Όταν βγήκα πρώτη και αρχίσαμε να μοιράζουμε το ζεστό φαγητό, κάποια στιγμή άκουσα μια ανάσα δίπλα μου. Γύρισα και είδα έναν άστεγο να μου κρατά μια σπασμένη ομπρέλα για να με προστατέψει από τη βροχή. Δεν ήξερα αν βράχηκα από τη βροχή ή από τα δάκρυα. Ερωτεύτηκα και την πράξη του αλλά και τη σπασμένη ομπρέλα.
Οι αρωγοί μας είναι οι χορηγοί μας, που μας στηρίζουν με την πολύτιμη βοήθεια και τα προϊόντα που προσφέρουν, συνεισφέροντας έτσι στο να συνεχίζουμε με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα το έργο μας. Είναι μεγάλες και μικρές εταιρείες αλλά και απλοί άνθρωποι, όπως επίσης και κάποιοι αναγνωρίσιμοι. Δυστυχώς, το κράτος δεν μας στηρίζει με κανέναν τρόπο. Στο σημείο αυτό θέλω επίσης να διευκρινίσω ότι η «Εθελοντική Διακονία Αστέγων» δεν αποτελεί μη κυβερνητική οργάνωση. Το ταμείο μας υπάρχει χάρη στη συνδρομή εθελοντών που υποστηρίζουν το 60%, ενώ το υπόλοιπο 40% το καλύπτω προσωπικά μαζί με τον σύζυγό μου. Τώρα υπάρχει και τραπεζικός λογαριασμός στο όνομα «Εθελοντική Διακονία Αστέγων».
Παρά τις δυσκολίες και τις κάθε λογής αντιξοότητες, έχουμε καταφέρει, πέρα από το γεύμα των αστέγων που μαγειρεύω η ίδια στο σπίτι μου, να βοηθάμε δώδεκα μητροπόλεις, τέσσερα ορφανοτροφεία, τέσσερα γηροκομεία, τις φυλακές Διαβατών και Κασσανδρείας, το Ογκολογικό Τμήμα Παίδων του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης. Κάνουμε ιεραποστολή στην Επισκοπή Αρρούσας Κεντρικής Τανζανίας και βοηθάμε ιερές μονές εντός και εκτός του Αγίου Όρους. Επίσης, κάθε μήνα στέλνουμε δέματα αγάπης σε πενήντα οικογένειες, ενώ υπάρχει συνεργασία με έξι δήμους, στους οποίους παρέχουμε τη βοήθειά μας. Δεν συναντάμε κανένα εμπόδιο, διότι όλα τα αφήσαμε στον Θεό.
Η «Εθελοντική Διακονία Αστέγων» αποτελείται αυτή τη στιγμή ήδη από 58 εθελοντές, και εγώ είμαι η πρόεδρος και ιδρύτρια. Υποψήφιοι εθελοντές υπάρχουν πάρα πολλοί, είναι όμως σε αναμονή λόγω της πανδημίας. Ωστόσο, προχωράμε σιγά σιγά και σκέφτομαι πάντα πάρα πολύ το ποιος εθελοντής θα προστεθεί στην ομάδα μας, καθώς οι άστεγοι δεν αποτελούν κάποιου είδους θέαμα.
Ναι, στα σχέδιά μας είναι να βρεθεί ένας χορηγός που θα μας βοηθήσει να δημιουργήσουμε έναν πολυχώρο, ο οποίος θα διαθέτει επαγγελματικές κουζίνες, ψυγεία και καταψύκτες και στον ίδιο χώρο θα κάνουμε ένα Κοινωνικό Παντοπωλείο, ένα Κοινωνικό Φαρμακείο και μια αίθουσα με κλιματιστικά για μια νύχτα ζεστή για τις περιόδους ψύχους ή για δροσιά σε συνθήκες καύσωνα για τις αντίστοιχες του καλοκαιριού.
Ο σύλλογός μας στεγάζεται για την ώρα στην οδό Κολοκοτρώνη 1 στον Άγιο Παύλο Θεσσαλονίκης, όπου συλλέγουμε τρόφιμα και φροντίζουμε για τη λεγόμενη «σακούλα αγάπης», που τη γεμίζουμε με είδη και φαγητό που μαγειρεύω εγώ στο σπίτι. Το περιεχόμενο καθεμιάς είναι σαλάτα, λουκουμάς, πιροσκί, σοκολάτα, φρούτο, ψωμί, αναψυκτικό, κουβέρτα, ζεστά πουλόβερ, κάλτσες, εσώρουχα, παντελόνι και παπούτσια.
Εθελοντές είναι και μέλη της οικογένειάς μου καθώς επίσης και παιδιά 18 ετών και άνω. Εδώ και πέντε χρόνια κάθε Παρασκευή χαράματα πηγαίνω στη λαχαναγορά με έναν εθελοντή, ενώ μαζί μας έρχεται και το φορτηγό της Μητρόπολης Νέας Κρήνης, όπου φορτώνονται ένας, δύο ή και τρεις τόνοι με φαγώσιμα και λαχανικά. Θέλω ακόμη να προσθέσω ότι μας προσφέρουν και ψάρια από την Ιχθυόσκαλα Νέας Μηχανιώνας. Έχει τύχει μάλιστα σε μια μέρα να μας δώσουν μέχρι και δύο τόνους 460 κιλών! Μετά πηγαίνουμε και τα μοιράζουμε στα συσσίτια και στα ιδρύματα.
Σε όλη την περίοδο του κορονοϊού η «Εθελοντική Διακονία Αστέγων» ήταν στον δρόμο χωρίς καμία παύση. Πρόσφερε και εξακολουθεί να προσφέρει γεύματα και ενδιάμεσα στην εβδομάδα, με σακούλες που ξεπερνούσαν τα 14 προϊόντα. Βλέπετε, είχαν κλείσει τα συσσίτια, και οι δομές αστέγων και άπορων ήταν λειψές…
Είναι αλήθεια ότι μέχρι στιγμής έχω γράψει ένα βιβλίο με τίτλο «Όρεξη να ’χεις για Θεό», που κυκλοφορεί από την Ελληνοεκδοτική και στο σκίτσο του εξωφύλλου απεικονίζεται μια κοπέλα που σκεπάζει έναν άστεγο στην Τσιμισκή. Είναι η κόρη μου η Φωτεινή και είναι εκείνη που ζωγράφισε όλα τα σκίτσα του βιβλίου.
Το μισό κέρδος το έχω χαρίσει στο γεύμα αστέγων και το υπόλοιπο στα παιδιά της Κεντρικής Αφρικής Αρρούσας. Τον Μάρτιο θα βγει και το πρώτο παραμύθι μου «Παρακαλώ, παρακαλώ, αγνοείται το νεροοοοό», τα έσοδα από το οποίο θα πάνε επίσης στα εν λόγω παιδιά. Επίσης, γράφω ένα ακόμη βιβλίο με τίτλο «Άνθρωπο ουκ έχω», που πιστεύω ότι θα ολοκληρωθεί το 2021.
