Ο Γιώργος Φραντζόγλου έχει εγκατασταθεί μαζί με την οικογένειά του μόνιμα στο χωριό του Αϊ-Βασίλη στο Ροβανιέμι-Ο ίδιος μιλάει στην «kedenews» για την μεγάλη του απόφασηΣυνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Χωρίς αμφιβολία, το να βρεθεί κάποιος ‒έστω και μία φορά στη ζωή του‒ στο χωριό του Αϊ-Βασίλη είναι ένα από τα πιο συναρπαστικά όνειρα. Από εκείνα που και μόνο στη σκέψη τους νιώθεις ξανά παιδί, τότε που πίστευες ακόμα σε αυτόν τον χαμογελαστό γεροντάκο με τη μακριά λευκή γενειάδα και στη μαγεία των Χριστουγέννων.
Ο Γιώργος Φραντζόγλου, με καταγωγή από το Ναύπλιο, είναι ένας από τους ελάχιστους που κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, όταν αποφάσισε να εγκατασταθεί μαζί με την οικογένειά του μόνιμα στο χωριό του Αϊ-Βασίλη στο Ροβανιέμι, ζώντας έτσι την κάθε ημέρα σαν να είναι γιορτή.
Η «kedenews» επικοινώνησε μαζί του και τον ρώτησε τα πάντα γύρω από την καθημερινότητα στον τόπο που έχει σχεδόν πάντα κρύο και χιόνι. Εκεί που κάθε φορά που εμφανίζεται το Βόρειο Σέλας «νιώθεις σαν να παίρνει φωτιά ο ουρανός» και μαγεύεσαι από το εκτυφλωτικό μπλε, πράσινο και μοβ που απλώνεται στην επιφάνειά του.
Το Ροβανιέμι ήταν ανέκαθεν το κέντρο της Λαπωνίας, από τότε που άρχισε να οικοδομείται η Φινλανδία ως ανεξάρτητο κράτος. Επειδή βρίσκεται σε κομβικό σημείο ‒εκεί δηλαδή όπου τελειώνει το τρίτο μεγαλύτερο ποτάμι της Φινλανδίας, ο Όουνας, και ενώνεται με το πρώτο μεγαλύτερο ποτάμι της χώρας, που ονομάζεται Κέμι‒, ήταν πάντα ένα εμπορικό κέντρο των νομαδικών πληθυσμών, όπως αυτός των Σάαμι. Εδώ έρχονταν κυνηγοί και έμποροι που πουλούσαν δέρματα και ψάρια και έτσι άρχισε σταδιακά να αναπτύσσεται η πόλη. Κατά τη διάρκεια του λεγόμενου «χειμερινού πολέμου» στο παρελθόν, η Λαπωνία αναγκάστηκε να συνθηκολογήσει με τη Μόσχα και να λήξει τη συμμαχία της με τη Γερμανία. Τότε οι Γερμανοί, αποχωρώντας από την περιοχή, έκαψαν όλο το Ροβανιέμι και έμειναν μόνο οι καμινάδες, οι οποίες ήταν φτιαγμένες από πέτρα.
Αργότερα, άρχισε η διαδικασία της ανοικοδόμησης της πόλης, με τη χρηματική βοήθεια και της Αμερικής. Το 1950 ήρθε επίσκεψη η τότε πρώτη κυρία της Αμερικής, η Έλινορ Ρούσβελτ, για να δει πώς πάνε οι εργασίες αλλά και για να επισκεφθεί τον Αρκτικό Κύκλο, που περνάει μέσα από το Ροβανιέμι, οκτώ χιλιόμετρα βόρεια της πόλης. Σε εκείνο το σημείο, ανάμεσα στους λόφους που κυκλώνουν την πόλη, υπάρχει μια κοιλάδα και εκεί έφτιαξαν τότε μια ξύλινη καλύβα για τις ανάγκες της επίσκεψης, η οποία υπάρχει ακόμα, και όλο αυτό ήταν κατά κάποιον τρόπο η έναρξη του χωριού του Αϊ-Βασίλη.
Η επισκεψιμότητα των τουριστών στην περιοχή ξεκίνησε όταν άνθρωποι από όλο τον κόσμο έρχονταν για να δουν από κοντά τον Αρκτικό Κύκλο και από εκεί κι έπειτα άρχισε να χτίζεται σιγά σιγά το χωριό. Ωστόσο, με τη σημερινή του μορφή χτίστηκε με απόφαση των αρχόντων της πόλης, το 1985, φτιάχνοντας το ταχυδρομείο, το γραφείο του Αϊ-Βασίλη και κάποια ξύλινα κτίρια όπου στεγάστηκαν τα πρώτα μαγαζάκια.
Όχι, σε καμία περίπτωση! Ήταν κάτι που έγινε συνειδητά και με το που ήρθαμε στην πόλη με τη σύζυγό μου, δεν μας πήρε ούτε μία ώρα για να αισθανθούμε το μέρος σαν σπίτι μας! Κατά κάποιον τρόπο, θα έλεγα ότι ήταν καρμικό! Θυμάμαι ότι όταν ήμασταν μικροί στο Ναύπλιο, μια από τις αδελφές μου αλληλογραφούσε με μια κοπέλα από το Ροβανιέμι. Όταν κάποια στιγμή μού έδειξε φωτογραφίες που τις είχε στείλει η φίλη της από εκεί, ενθουσιάστηκα με το μέρος. Έπειτα από χρόνια, αφού εγκατασταθήκαμε εδώ, θυμηθήκαμε με τη σύζυγό μου ότι της είχα πει κάποια στιγμή πως εγώ εκεί ήθελα να μείνω όταν μεγαλώσω.
Πάντα ήταν στο μυαλό μας να μείνουμε στο εξωτερικό, σε μια χώρα που έχει περισσότερο χειμώνα και είναι πολύ κοντά στη φύση. Αν έχω μετανιώσει για κάτι, είναι που δεν ήρθαμε νωρίτερα, αλλά ίσως τελικά ισχύει αυτό που λένε, ότι όλα γίνονται για κάποιον λόγο. Σίγουρα μας λείπουν οι φίλοι και οι συγγενείς μας, αλλά προσπαθούμε να ερχόμαστε στην Ελλάδα κάθε καλοκαίρι.
Το κύριο επάγγελμά μου εδώ είναι οι δραστηριότητες αναψυχής ‒ περίπατοι, πεζοπορίες, βόλτες με έλκηθρα, χάσκι και ταράνδους και ξενάγηση τουριστών στο Βόρειο Σέλας. Επίσης, λόγω των σπουδών μου στο Τμήμα Φυσικής Αγωγής και Αθλητισμού στα Τρίκαλα, εγώ δουλεύω και στο κολυμβητήριο ως προπονητής κολύμβησης ‒πέρυσι δίδαξα τρεις μήνες σε ένα δημοτικό‒ και η σύζυγός μου δουλεύει σε νηπιαγωγείο ως δασκάλα. Αυτό που μας ενθουσιάζει είναι ότι κάθε μέρα είναι διαφορετική!
Στον ελεύθερό μου χρόνο τρέχω μεγάλες αποστάσεις στο δάσος και μου αρέσει η ηρεμία της φύσης. Πηγαίνω στο αγαπημένο μου μέρος, σε μια περιοχή που είναι κοντά στο σπίτι μας, σε ένα μικρό ποτάμι, όπου νιώθεις ότι βρίσκεσαι μακριά από όλους και από όλα και έχεις δίπλα σου μόνο τον ήχο του νερού. Επικρατούν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, οπότε πρέπει να ζεις την καθημερινότητα του να «ζεις στην κατάψυξη» κι όμως να το απολαμβάνεις! Να βλέπεις την ομορφιά σε αυτό που μοιάζει δύσκολο. Ανταλλάσσουμε επισκέψεις με τους φίλους μας, απολαμβάνουμε βραδιές δίπλα στο τζάκι, περνάει όμορφα η κάθε στιγμή.
Τα παιδιά μας πηγαίνουν στην τελευταία τάξη του νηπιαγωγείου και πραγματικά χαίρονται κι εκείνα μαζί μας την καθημερινότητα. Το πρόγραμμά τους περιλαμβάνει άφθονο παιχνίδι έξω στο δάσος, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο, γιατί σχεδόν όλα τα σχολεία έχουν προαύλιο που βλέπει σε δάσος. Επίσης, τους αρέσει πολύ να διαβάζουμε παρέα παραμύθια στα ελληνικά για να κρατάνε επαφή και με την πατρίδα μας.
Πολύ όμορφα. Εδώ η παράδοση έχει ως εξής: ο Αϊ-Βασίλης επισκέπτεται το σπίτι της κάθε οικογένειας την παραμονή των Χριστουγέννων, μιλάει και τρώει μαζί τους γύρω από το τραπέζι και τους μοιράζει τα δώρα. Όλο αυτό δεν είναι κάτι που συμβαίνει κρυφά, όταν όλοι κοιμούνται, και εκείνος δεν έρχεται από την καμινάδα, αλλά χτυπάει το κουδούνι και μπαίνει στο σπίτι με τη συνοδεία ξωτικών, τα οποία ρωτάνε τα παιδιά αν ήταν φρόνιμα τον χρόνο που προηγήθηκε. Ο Αϊ-Βασίλης έχει στον σάκο του πολλά δώρα για κάθε παιδί, που τους τα χαρίζει απλόχερα.
Σίγουρα η έλλειψη τουρισμού φέτος είναι ένα μεγάλο πλήγμα. Υπήρξαν κάποιες διαμαρτυρίες ‒υπάρχουν ακόμα‒ κυρίως από μεγάλες τουριστικές μονάδες στη χώρα. Αυτό που ελπίζουν όλοι εδώ είναι να βελτιωθεί κάπως η κατάσταση και να αρχίσει να αλλάζει από τον Φεβρουάριο. Ωστόσο, η καθημερινότητά μας δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, όλα είναι στολισμένα και υπάρχει παντού η χριστουγεννιάτικη διάθεση. Οι άνθρωποι κάνουν σχέδια για το πώς θα γιορτάσουν την παραμονή, τι επισκέψεις θα ανταλλάξουν μεταξύ τους, για τα δώρα, το εορταστικό μενού και όλα τα συναφή.
Η Φινλανδία υιοθέτησε μια αυστηρή πολιτική όσον αφορά τον τουρισμό, ωστόσο για τους πολίτες της δεν ήταν τόσο αυστηρά τα πράγματα. Για παράδειγμα, εκτός από το Ελσίνκι, όπου υπάρχουν κάποια αυστηρά μέτρα για τη μετακίνηση και τις συναθροίσεις, στην υπόλοιπη Φινλανδία όλα κυλούν φυσιολογικά, οπότε, αν εξαιρέσουμε την έλλειψη τουρισμού, όλα τα άλλα είναι όπως κάθε χρόνο.
Είμαι τέσσερα χρόνια εδώ και ακόμα λατρεύω την κάθε στιγμή ‒ ίσως αυτό να είναι τελικά η ευτυχία! Αν πρέπει όμως να ξεχωρίσω μία από αυτές, πιστεύω ότι ήταν όταν είδα πρώτη φορά το Βόρειο Σέλας. Είναι κάτι που δεν ξεχνιέται όταν παίρνει «φωτιά» ο ουρανός και νιώθεις ότι το εκτυφλωτικό αυτό φως θα σε «καταπιεί». Δεν μπορείς να ξεκολλήσεις τα μάτια σου από πάνω του! Τώρα βέβαια το έχω δει πάνω από 200 φορές, αλλά κάθε φορά είναι μαγικό. Ακόμη, δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ και τον ήχο του πάγου όταν περπατάς σε παγωμένο ποτάμι. Είναι κάτι που, αν δεν το ζήσεις, δεν μπορείς να το φανταστείς.
Θα ξεκινήσω από την υγεία ‒ αυτό είναι το βασικό, επειδή πολλές φορές τη θεωρούμε δεδομένη. Η υγεία σημαίνει ελευθερία, γιατί σου δίνει το δικαίωμα να κάνεις όνειρα και να σχεδιάζεις το μέλλον. Εύχομαι ακόμη να τελειώσει σύντομα όλη αυτή η δύσκολη κατάσταση που ζούμε και να αφήσουμε λίγο στην άκρη την κριτική προς τους άλλους, κάνοντας περισσότερο αυτοκριτική.
