Ο πρόεδρος της ομάδας μπάσκετ του Κουκακίου, Κωνσταντίνος Μανιάτης μίλησε στο kedenews.gr και τον Νεκτάριο Δαργάκη για το πώς μέσα σε μια νύχτα πρώην αθλητές του συλλόγου, όπως και ο ίδιος, ανέλαβαν τις τύχες της ομάδας. Ο ίδιος είναι ο πρόεδρος της ομάδας, αλλά και ένα πραγματικό «πολυεργαλείο» αφού καλύπτει κι άλλες θέσεις ανάλογα με ανάγκες που εμφανίζονται, ακόμα και του βοηθού προπονητή.
Τη φήμη για την ομάδα - παρέα που έχει φτάσει να αγωνίζεται στην Α' ΕΣΚΑ χωρίς κανένας από τους αθλητές της να αμείβεται, μας επιβεβαίωσαν και μπασκετμπολίστες της ομάδας, ενώ εντυπωσιακή είναι η ανάπτυξη των Ακαδημιών του Κουκακίου που έχουν φτάσει να φιλοξενούν περίπου 180 παιδιά.
Κώστα, ευχαριστούμε για τη συνέντευξη. Αρχικά πες μας λίγα λόγια για την ιστορία της ομάδας.
«Η ομάδα έχει μεγάλη ιστορία στον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Πριν από περίπου 20 χρόνια το σωματείο είχε αναγκαστεί να κλείσει. Ανέλαβαν τις τύχες του σωματείου οι αδερφοί Σαββάτη μετά όμως λόγω προσωπικών υποχρεώσεων έπρεπε να αποσυρθούν. Ξαφνικά, εν μία νυκτί, η ομάδα βρέθηκε στα δικά μας τα χέρια και έπρεπε να αποφασίσουμε ποιος θα κάνει τον προπονητή, ποιος θα κάνει τον έφορο – πρόεδρο, ποιος θα κάνει τον γενικό αρχηγό, ποιοι παίκτες θα μείνουνε.
Οπότε, κληθήκαμε εμείς που ήμασταν παίκτες στην ομάδα και από νεαρή ηλικία στις τάξεις του σωματείου να αναλάβουμε τις τύχες του συλλόγου» .
Η ομάδα είναι γνωστή ως Κουκάκι BC, ενώ το επίσημο όνομα είναι ΠΑΟ Κουκακίου. Πώς έχει προκύψει αυτή η «μετονομασία»;
«Ήταν στο πλαίσιο των αλλαγών που θέλαμε να κάνουμε στον σύλλογο. Συναποφασίσαμε να το κάνουμε Κουκάκι BC επειδή το ποδόσφαιρο πλέον δεν είναι ενεργό. Ήταν Κουκάκι Ποδοσφαιρικός Αθλητικός Όμιλος το αρχικό όνομα, στο καταστατικό του συλλόγου. Οπότε γυρίσαμε σελίδα και το κάναμε Κουκάκι BC».
Πόσα τμήματα Ακαδημιών έχει η ομάδα, πόσα παιδιά φιλοξενούνται σε αυτά;
«Όταν αναλάβαμε τις τύχες του συλλόγου είχαμε 35 παιδάκια. Επειδή όμως είχαμε όραμα, μεράκι, πολλή αγάπη για το μπάσκετ και την τοπική κοινωνία, κυρίως για τη νέα γενιά. Θέλαμε να είναι γεμάτη η Παιδική Χαρά με χαρούμενες φωνές και παιδάκια, να είναι με μια μπάλα στο χέρι, όπως εμείς.
Μετά από όλα αυτά τα χρόνια και αφιερώνοντας πάρα πολλές ώρες αφιλοκερδώς, πρέπει να το σημειώσουμε αυτό ότι οι άνθρωποι που ασχολούνται με τον σύλλογο με τα κοινά δεν αμείβονται, μας μένει μόνο το ηθικό κομμάτι, οπότε μαζί με τον υπεύθυνο Ακαδημιών, τον Μεγασθένη Νίκου που είναι μαζί μας τα τελευταία χρόνια, πλέον αριθμούμε περίπου 180 παιδάκια.
Ένας πολύ μεγάλος αριθμός για μια ομάδα που έχει εγκαταστάσεις μόνο σε ανοιχτό γήπεδο. Επειδή κάνουμε πολύ καλή δουλειά, χάρη στο μεράκι και τον προγραμματισμό που έχουμε κάνει, χρόνο με τον χρόνο υπήρχε αυξητική τάση στα παιδιά παρότι το Κουκάκι είναι μια περιοχή δυστυχώς πλέον, αναλογικά με τον πληθυσμό, δεν έχει τόσα πολλά παιδιά.
Παλιότερα υπήρχαν δύο Λύκεια, τώρα υπάρχει ένα, το ίδιο ισχύει και με τα Γυμνάσια. Παρόλα αυτά, ακόμα και από τις όμορες περιοχές όπως τα Πετράλωνα ή το Μετς, ακόμα και από περιοχές που υπάρχουν ομάδες, έρχονται στις Ακαδημίες τις δικές μας. Πραγματικά, με πολύ μεγάλη χαρά, προσπαθούμε να δουλέψουμε και τις περισσότερες φορές κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες. Τα παιδικά χαμόγελα, το να βλέπουμε το γήπεδο γεμάτο, μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε».
Πού αγωνίζονται οι Ακαδημίες, που αγωνίζεται η ανδρική ομάδα;
«Οι Ακαδημίες φιλοξενούνται στη γνωστή Παιδική Χαρά, στην πλατεία Κουντουριώτου, στο τέλος της οδού Βεΐκου, πριν ξεκινήσουν τα όρια της Καλλιθέας. Εκεί γίνονται οι προπονήσεις και όλοι οι αγώνες των Ακαδημιών.
Το Ανδρικό όλα αυτά τα χρόνια φιλοξενείται στο γήπεδο του Ρουφ όπου και εκεί υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες. Φανταστείτε τώρα η ομάδα είναι στην Α’ ΕΣΚΑ και λόγω της συμφόρησης που υπάρχει με πολλές ομάδες ούτε ώρες προπονήσεων υπάρχουν, που απαιτούνται και για τις ανάγκες της κατηγορίας».
Πώς ήταν η περίοδος του lockdown;
«Η περίοδος του lockdown μας επηρέασε πάρα πολύ, όπως και όλους όσοι ασχολούνται με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Το μπάσκετ ήταν μια διέξοδος και για τους ενήλικες, τους αθλητές που είναι στην ανδρική ομάδα, αλλά κυρίως για τα παιδιά. Επηρέασε αρνητικά το ψυχολογικό κομμάτι. Βαδίζαμε στο άγνωστο, βδομάδα με βδομάδα, μήνα με τον μήνα, πιστεύαμε ότι θα μπορέσουμε να επανέλθουμε στην αγωνιστική δραστηριότητα.
Τώρα βλέπουμε… φως στο τούνελ με βάση τις αποφάσεις της κυβέρνησης και με τα self test, πιστεύουμε ότι θα επανέλθουμε στην αγωνιστική δραστηριότητα, τόσο το Ανδρικό όσο και οι Ακαδημίες, να ξαναμπούμε πάλι στα γήπεδα».
Τι σχέση υπάρχει με τη γειτονιά;
«Η ομάδα είναι σημείο αναφοράς στην τοπική κοινωνία. Πραγματικά, όλοι οι κάτοικοι της περιοχής στηρίζουν με τον οποιονδήποτε τρόπο την ομάδα. Με το να έρθουν να παρακολουθήσουν μια προπόνηση, να φέρουν το παιδάκι τους να αθληθεί, από το να συμμετέχουν ως φίλαθλοι σε κάποιο αγώνα, είτε παίρνουν κάποια διαρκείας ή μας βοηθούν με κάποια λαχειοφόρο αγορά που μπορεί να κάνουμε, παίρνουν το ημερολόγιο της χρονιάς.
Σε αυτό το σημείο να πούμε και ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ σε κάποιους επιχειρηματίες από την περιοχή όπου κάθε χρόνο από το υστέρημά τους βοηθούν την ομάδα μέσω κάποιων χορηγιών αθλητικού υλικού, μπάλες, ρούχα για τα παιδάκια ή συνεισφέρουν για τη διεξαγωγή των αγώνων. Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ γιατί χωρίς τη δική τους συμμετοχή δεν θα είχαμε καταφέρει πολλά πράγματα σε μια ιδιαίτερη περίοδο και για τις επιχειρήσεις. Αυτοί οι άνθρωποι πάντα, ανεξαρτήτως συνθηκών, βρίσκονται δίπλα μας και τους ευχαριστούμε».
Τι σχέση υπάρχει με τον Δήμο Αθήνας;
«Ο Δήμος κάνει πολύ μεγάλες προσπάθειες να βοηθήσει τα σωματεία, όμως υπάρχουν πάρα πολλά περιθώρια βελτίωσης. Αυτό που πρέπει για μένα να πράξει είναι να δημιουργηθούν κι άλλοι χώροι άθλησης και στους ήδη υπάρχοντες χώρους να υπάρξουν βελτιωτικές κινήσεις. Είναι κάποιες φορές που είναι τόσα τα κωλύματα για να ξεπεράσεις διαδικαστικά θέματα που είναι απογοητευτικό για να μπορέσεις να συνεχίσεις για να προσφέρεις στην τοπική κοινωνία με τον αθλητισμό.
Διάθεση υπάρχει, πρέπει να γίνει ένας καλύτερος προγραμματισμός και σίγουρα να δημιουργηθούν κι άλλοι χώροι άθλησης γιατί το κέντρο της Αθήνας είναι πυκνοκατοικημένο και είναι δυσανάλογος ο αριθμός των χώρων άθλησης με τον πληθυσμό».
Ποιο είναι το πλάνο της ομάδας για το επόμενο διάστημα;
«Εμείς πορευόμαστε με βάση τις Ακαδημίες μας. Στο Ανδρικό όλα αυτά τα χρόνια δεν υπάρχει μπάτζετ. Όλες οι επιτυχίες του συλλόγου και η άνοδος στην Α’ ΕΣΚΑ ήρθαν έτσι. Όλες οι άλλες ομάδες δίνουν ένα σεβαστό ποσό και φέρνουν παίκτες πρωτοκλασάτους, εμείς επιλέγουμε κάποιους αθλητές που έχουν την ευελιξία και θέλουν να συνεισφέρουν στην ομάδα χωρίς κάποια αμοιβή. Όπου αλλού και να παίζανε, θα παίρνανε κάποιο μισθό. Λόγω κάποιων ιδιαιτεροτήτων επιλέγουν να έρθουν στο Κουκάκι, ξέρουν ότι θα περάσουν καλά, θα παίξουν μπάσκετ για την παρέα, για την ομάδα, για τη φανέλα.
Ξέρουν ότι θα έχουν σχέσεις διαχρονικές και φιλίες ετών. Οπότε το πλάνο μας είναι να τροφοδοτούμε από την Ακαδημία το Ανδρικό με νέα ταλέντα που μπορούν να σταθούν. Αρχικά στο κομμάτι των προπονήσεων και σιγά σιγά να παίρνουν χρόνο συμμετοχής σε επίσημους αγώνες.
Βέβαια, εμείς έχουμε και πολιτική ότι παιδιά που πρέπει να εξελιχθούν και να κάνουν το επόμενο βήμα σε πιο υψηλό επίπεδο, είμαστε αυτοί που τους παίρνουμε από το χέρι και τους βοηθάμε να το κάνουν, όπως έχει γίνει με τον Χρήστο Σαλούστρο, με τον Τζόι Γκάτζο και προσφάτως με τον μικρό του αδερφό, τον Αντώνη Γκάτζο. Αυτοί πήραν μεταγραφές σε πολύ μεγαλύτερες ομάδες. Ο Χρήστος έχει φορέσει τη φανέλα της Εθνικής, μας κάνει περήφανους. Ο Τζόι ήταν πρωταθλητής Ελλάδας. Πραγματικά μας δίνουν κίνητρο και δύναμη για να συνεχίσουμε. Ευχόμαστε κι άλλα παιδιά να ακολουθήσουν την πορεία των παραπάνω.
Όμως, το νούμερο 1 που κοιτάμε στις Ακαδημίες είναι το κομμάτι το παιδαγωγικό, το κομμάτι του χαρακτήρα και της κοινωνικοποίησης για να ενταχθούν όσο το δυνατόν πιο ομαλά τα παιδιά σε μια κοινωνία που υπάρχουν γενικότερα και πολλοί κίνδυνοι».
Είναι γνωστό ότι ο Στέφανος Τριαντάφυλλος, που βρίσκεται στον Ολυμπιακό, ήταν προπονητής στο Κουκάκι.
«Όπως ανέφερα και προηγουμένως, εν μία νυκτί κληθήκαμε να αναλάβουμε τις τύχες του συλλόγου. Ο Στέφανος Τριαντάφυλλος εκείνη την περίοδο ήταν αθλητής. Ουσιαστικά ήταν εκείνος που “έκοψε” εμένα το μπάσκετ. Μου είπε σταματάς γιατί θα ασχοληθείς με τα διοικητικά.
Του χρωστάμε ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ γιατί όλα αυτά τα χρόνια στάθηκε δίπλα στην ομάδα αφιλοκερδώς. Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από εμάς. Τον ανεχτήκαμε και μας ανέχεται όλα αυτά τα χρόνια. Παραμένει δίπλα μας πάντα ως φίλος, από τους πιο πιστούς και φανατικούς φιλάθλους της ομάδας. Πάντα έχει και έναν άτυπο συμβουλευτικό ρόλο. Αν δεν ήταν και ο Στέφανος εκείνη την περίοδο να μας βοηθήσει με τις γνώσεις του και με την εμπειρία που απέκτησε τα προηγούμενα χρόνια, ίσως και η ομάδα να μην είχε φτάσει σε αυτό το σημείο και να μην είχε αυτή την πορεία.
Θέλουμε να ευχαριστήσουμε, βέβαια, και όλους τους προπονητές και αθλητές που πέρασαν από την ομάδα όλα αυτά τα χρόνια και προσέφεραν τις υπηρεσίες τους. Έχουν βάλει όλοι το “λιθαράκι” τους».
Πώς είναι να παίζει κανείς στο Κουκάκι
Όπως αναφέραμε και παραπάνω, τη φήμη για την ομάδα που είναι πάνω από όλα μια παρέα, μας επιβεβαίωσαν αθλητές του συλλόγου. Ο «αιώνιος» αρχηγός Γιώργος Σιδερής, η «παλιοσειρά» της ομάδας, Δημήτρης Μοσχονάς και ο πιο νέος στον σύλλογο αλλά γνωστός από την καριέρα του σε μεγαλύτερες κατηγορίες, Σπύρος Διαμαντόπουλος μας απάντησαν στην ερώτηση πως είναι να αγωνίζεται κανείς για το Κουκάκι.
Γιώργος Σιδερής
«Εγώ παίζω από την πρώτη μέρα που άνοιξε η ομάδα. Τώρα συμπληρώνω 23 χρόνια οπότε μπορώ να σου πω ότι είμαι από την ημέρα μηδέν της δημιουργίας αυτής της ομάδας. Το κύριο χαρακτηριστικό είναι ότι το πρώτο που κοιτάμε όταν είναι να έρθει ένα νέο παιδί στην ομάδα είναι ο χαρακτήρας του. Να είναι ένα ιδιαίτερο παιδί για να ταιριάξει στην παρέα μας. Έχουν περάσει πάνω από 200 παίκτες αυτά τα χρόνια. Όσοι έχουν επιλέξει να φύγουν, το κάνουν με τις καλύτερες των σχέσεων. Οπότε αυτό που κοιτάμε πάντα είναι να γίνουν ένα κομμάτι της παρέας μας. Να νιώθουν σαν το σπίτι τους, σαν την οικογένειά τους.
Αυτό που μας χαρακτηρίζει επίσης είναι ότι όλα αυτά τα 23 χρόνια δεν υπήρξε παίκτης που να αμείβεται. Οπότε το κίνητρο είναι καθαρά αγωνιστικό. Όποιος έρχεται το κάνει επειδή το θέλει, όχι αναγκαστικά».
Δημήτρης Μοσχονάς
«Από τότε που ξεκίνησα να ασχολούμαι με το μπάσκετ, δεν έχω γνωρίσει άλλο σύλλογο. Είμαι 20 χρόνια περίπου στη συγκεκριμένη ομάδα. Από την αρχή υπήρχε το κλίμα της παρέας που με είχε κερδίσει. Το Κουκάκι πάντα ήταν μια γειτονιά, πηγαίναμε στα ίδια σχολεία, με πολλούς γνωριζόμασταν από πιο πριν. Όλα αυτά τα χρόνια όποιος ερχόταν στην ομάδα έμπαινε στη νοοτροπία να δημιουργηθεί μια παρέα. Να κάνουμε παρέα και εκτός αγωνιστικών χώρων, να μιλάμε, δεν ήταν απλώς ένας συναθλητής στην προπόνηση ή στον αγώνα, ήταν κάτι παραπάνω, ένας φίλος.
Ακόμα κι αν έφευγε από την ομάδα, κρατούσαμε επαφές και σχέσεις. Ήμασταν πάντα περισσότερο μια παρέα, το φιλικό ήταν πάντα πιο μπροστά από τα υπόλοιπα».
Σπύρος Διαμαντόπουλος
«Η φήμη που υπάρχει είναι αληθινή. Η αλήθεια είναι ούτε και εγώ ήξερα την ομάδα, τα δύο τελευταία χρόνια έχω γνωρίσει τα παιδιά. Στην ουσία ένα χρόνο παίξαμε όλοι μαζί, τη χρονιά της Β’ ΕΣΚΑ που ανεβήκαμε κατηγορία. Την επόμενη χρονιά μας πρόλαβε η πανδημία. Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η ομάδα αυτή είναι πάρα πολύ δεμένη, έχει μια πολύ συγκεκριμένη χημεία μεταξύ των μελών της, μεταξύ των προπονητών, αλλά και των ανθρώπων που πλαισιώνουν την ομάδα υπό την ομπρέλα του προέδρου του Κωνσταντίνου Μανιάτη.
Είναι μια πολύ ειδική “ουσία”, μια πολύ ειδική “κόλλα” που ενώνει όλα τα μέλη της και είναι πάρα πολύ δύσκολο να το περιγράψεις. Είναι καλύτερα να το ζήσεις είτε ως παίκτης, είτε παρακολουθώντας έναν αγώνα μας ως φίλαθλος».
