Οι άνθρωποι του Άγιαξ είναι περήφανοι για το γεγονός ότι κατάφεραν να ξεπεράσουν τις δυσκολίες του lockdown και να επιστρέψουν στις προπονήσεις των Ακαδημιών της ομάδας σχεδόν όλα τα παιδιά που βρίσκονταν στον σύλλογο πριν από το κλείσιμο.
Όπως μας επισήμανε ο Αντρέας Καρπέτας, υπεύθυνος υποδομών του συλλόγου, πριν από τον κορονοϊό τα παιδιά που βρίσκονταν στις Ακαδημίες της ομάδας ήταν 149. Το μάξιμουμ που έχει φτάσει ο σύλλογος είναι 192. Μάλιστα, υπολογίζουν ότι τα 200 παιδιά είναι το όριο με βάση τις εγκαταστάσεις της ομάδας.
Ο Δημήτρης Ρούβαλης, τεχνικός διευθυντής της ομάδας και προπονητής της Κ-18 του Άγιαξ μίλησε στο kedenews.gr και τον Νεκτάριο Δαργάκη για την ιστορία της ομάδας, την έμπνευση για το όνομα από τον σπουδαίο ολλανδικό σύλλογο, το πλάνο που έχει σχεδιαστεί, τις δυσκολίες με τον κορονοϊό, τις σχέσεις του Άγιαξ με τη γειτονιά, τον Δήμο και τα άλλα σωματεία.
Ο 30χρονος τεχνικός διευθυντής έχει ένα «δυνατό» βιογραφικό, ενώ η διοίκηση του συλλόγου του έχει εμπιστευτεί το νέο «αίμα» της ομάδας στα χέρια του.
Καλησπέρα, Δημήτρη. Ευχαριστούμε για την αποδοχή της πρόσκλησης για τη συνέντευξη. Αρχικά, πες μας δύο λόγια για σένα.
«Εγώ βρίσκομαι στον σύλλογο από το 2018 που ξεκίνησα την προπονητική μου καριέρα. Είμαι προπονητής UEFA B', κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου σπουδών στο Sports Management. Αποκτώ εξειδίκευση στο ποδόσφαιρο μέσω των ΤΕΦΑΑ Θεσσαλονίκης στο Soccer Perfomance Analysis και έχω εκπαιδευτεί και από το Barca Innovation Hub από το Πανεπιστήμιο της Μπαρτσελόνα στην Προπονητική Ακαδημιών, αυτών των αναπτυξιακών ηλικιών.
Ξεκίνησα από τα μικρότερα τμήματα του συλλόγου, από την Κ-8 και τώρα είμαι τεχνικός διευθυντής των υποδομών του Άγιαξ και προπονητής της Κ-18, του Εφηβικού μας δηλαδή, που αποτελεί και τη βιτρίνα της Ακαδημίας μας».
Πότε ιδρύθηκε ο Άγιαξ, πώς πήρε αυτό το όνομα;
«Η ομάδα ιδρύθηκε το 1965 από μια παρέα φίλων, ρομαντικών του ποδοσφαίρου εδώ στον Ταύρο. Αρχικά η ομάδα ονομαζόταν Αίας, λίγο αργότερα επηρεασμένοι από τον Άγιαξ που μεσουρανούσε εκείνη την εποχή, μετέτρεψαν το όνομα σε Άγιαξ Ταύρου.
Ο Άγιαξ αγωνιζόταν ως ανεπίσημο σωματείο έως το 1981, όταν και έφτιαξε το επίσημο καταστατικό του και μπήκε στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ, της Ένωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Αθηνών, όπου ανήκει μέχρι και σήμερα.
Κορυφαίες στιγμές στην ιστορία του συλλόγου είναι η συμμετοχή το 2005 στον τελικό του Κυπέλλου της ΕΠΣΑ, ο οποίος πραγματοποιήθηκε στο «Απόστολος Νικολαΐδης», στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας. Το 2006 ο Άγιαξ κερδίζει την άνοδό του στις Εθνικές Κατηγορίες, παραμένει στη Δ' Εθνική για 7 χρόνια μέχρι και την αγωνιστική σεζόν 2012/13 όταν και επιστρέφει στα πρωταθλήματα της ΕΠΣΑ, στα λεγόμενα τοπικά, όπου αγωνίζεται μέχρι και σήμερα στο Α' τοπικό».
Πώς είναι να είσαι στον ίδιο Δήμο με μια πιο γνωστή ομάδα με μεγάλη ιστορία, όπως ο Φωστήρας;
«Οι σχέσεις μας με τον Φωστήρα είναι άψογες. Στον χώρο του ερασιτεχνικού αθλητισμού πρέπει όλα τα σωματεία να συμβιώνουν αρμονικά. Έτσι ώστε και να διατηρηθούν και για να προάγονται το άθλημα και τα ιδεώδη του αθλητισμού. Όταν βρίσκεσαι στην ίδια περιοχή με μια ομάδα, όπως είναι ο Φωστήρας που είναι ιστορική και έχει πλούσια ιστορία αφού έχει περάσει από όλες τις Εθνικές Κατηγορίες, εγώ το βλέπω προσωπικά ως κίνητρο ότι είμαστε γείτονες με τον Φωστήρα.
Η διοίκηση, από την οποία ξεκινούν όλα, το τεχνικό επιτελείο και οι αθλητές από μικρές ηλικίες μέχρι και το ανδρικό θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να αποτελέσουμε εμείς τη σύγχρονη ιστορία της ομάδας, να επανέλθουμε στις Εθνικές Κατηγορίες και να πετύχουμε και κάποιες διακρίσεις».
Ο Άγιαξ έχει επενδύσει στις Ακαδημίες του. Ποια είναι η ανταπόκριση από την περιοχή, πώς τα πάνε τα παιδιά σε σχέση με την ανέλιξή τους στην πρώτη ομάδα;
«Εγώ έγινα τεχνικός διευθυντής πρόσφατα. Ξεκινήσαμε 17 Μαΐου μετά τα μέτρα που είχαν θεσπιστεί από την Πολιτεία. Το κύριο μου μέλημα αυτή την στιγμή είναι να γυρίσουν όσο είναι δυνατό περισσότερα παιδιά στον αγωνιστικό χώρο και να παραμείνουν σε αυτόν.
Υπήρχαν έξι μήνες αποχής από τους αγωνιστικούς χώρους, το οποίο επηρέασε τα παιδιά πολύ ψυχολογικά. Έχω δώσει μεγάλο βάρος τώρα στη διασκέδαση των παιδιών. Το μεσοπρόθεσμο πλάνο της Ακαδημίας είναι ο κορμός της πρώτης ομάδας να στελεχώνεται αποκλειστικά από παιδιά των Ακαδημιών.
Αυτός είναι ο ρόλος της Ακαδημίας να στελεχώσουμε την πρώτη ομάδα και γιατί όχι, κάποιο παιδί να κάνει και το βήμα σε ψηλότερες κατηγορίες. Ο στόχος του πλάνου μου που έχω συζητήσει και με τη διοίκηση, είναι να δουλέψουμε για να δούμε τα παιδιά της Ακαδημίας μας να στελεχώσουν την πρώτη ομάδα».
Πώς ήταν η περίοδος του lockdown για τα παιδιά; Τι λένε τώρα που επέστρεψαν;
«Όπως ήταν για όλο τον κόσμο, έτσι και για τον κόσμο του ποδοσφαίρου ήταν μια πολύ δύσκολη περίοδος, ειδικά για τον κόσμο του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Μέχρι που ανοίξαμε δεν ξέραμε τι θα γίνει, δεν υπήρχε κάποιο πλάνο που τουλάχιστον να μας είχε κοινοποιηθεί.
Κλείσαμε στις αρχές Νοεμβρίου και ξεκινήσαμε να δίνουμε στα τμήματά μας ατομικά προγράμματα για να συντηρηθούν. Επειδή το χρονικό διάστημα ήταν μεγάλο τα παιδιά έχασαν την επαφή τους. Είναι λογικό δεν μπορεί να διατηρηθεί κάποιος με ατομικά προγράμματα για τόσους μήνες. Επομένως, σε αυτό που δώσαμε εμείς βάση ήταν το ψυχολογικό κομμάτι, να τους μιλάμε και εγώ και όλοι οι προπονητές, να είμαστε σε επικοινωνία και με αυτούς και με τους γονείς, να τους κρατήσουμε πιο κοντά στην ομάδα έτσι ώστε να τους έχουμε μαζί μας, όπως και έγινε.
Δηλαδή κλείσαμε και ανοίξαμε με πάνω κάτω ίδιο αριθμό παιδιών. Όταν επιστρέψαμε, δεν το πιστεύαμε εμείς οι ίδιοι. Τα παιδιά χάρηκαν πολύ. Υπήρχε ένα διάχυτο αίσθημα χαράς. Ξαναμπαίνουμε σιγά σιγά στην κανονικότητα. Αυτό, όμως, που πρέπει να γίνει είναι να υπάρχει και ένα υψηλό αίσθημα ευθύνης.
Υπάρχουν κάποια μέτρα, δεν είμαστε εμείς ειδικοί πάνω στον κορονοϊό. Πρέπει όλα τα μέτρα να τηρούνται απαρέγκλιτα έτσι ώστε να διασφαλιστεί η υγεία των αθλητών, των προπονητών, όλων των εργαζόμενων μέσα σε μια ποδοσφαιρική Ακαδημία και φυσικά να μη φτάσουμε στο σημείο να ξανακλείσουμε».
Ποια είναι η σχέση του Άγιαξ με τη γειτονιά και τον Δήμο Ταύρου;
«Η σχέση του Άγιαξ με τον Δήμο είναι άριστη. Αυτό φαίνεται και από το γήπεδο. Βρισκόμαστε στο Β' Δημοτικό Γυμναστήριο Ταύρου "Χάρης Παυλίδης". Οι σχέσεις με τη γειτονιά επίσης είναι άψογες. Η γειτονιά έχει αγκαλιάσει το σωματείο και μικρά παιδιά, Ταυριώτες, έρχονται στις Ακαδημίες. Ο κόσμος είναι δίπλα στην ομάδα στα παιχνίδια της ανδρικής ομάδας. Αποτελεί ένα μεγάλο ποδοσφαιρικό "κύτταρο" για την περιοχή του Ταύρου ο Άγιαξ».
Στέφανος Στεφανάκης: Η «ψυχή» του Άγιαξ Ταύρου
Στο γήπεδο, όπως πάντα, βρισκόταν η «ψυχή» του συλλόγου και ένα από τα ιδρυτικά μέλη του, ο Στέφανος Στεφανάκης. Ένας γνήσιος ποδοσφαιράνθρωπος, ο οποίος αναβλύζει πραγματική ευγένεια και ήταν εκεί για να ανοίξει τον χώρο του γηπέδου έτσι ώστε να ξεκινήσει η προπόνηση της Κ-18.
Ο κ. Στέφανος μας περιέγραψε πώς μπήκαν οι βάσεις για να δημιουργηθεί ο Άγιαξ, πώς κατέλαβαν τον χώρο, όπου ακόμα και σήμερα βρίσκεται το γήπεδο, ενώ στη συνέχεια μας μετέφερε την τραγική ιστορία πίσω από την ονοματοδοσία του «Χάρης Παυλίδης».
«Στον Δήμο του Ταύρου μια περιοχή λεγόταν Πλατάνα. Σε εκείνη την περιοχή μια παρέα παιδιών στα 1965/66 μαζευόμασταν, όπως όλα τα παιδιά, να παίξουμε ποδόσφαιρο σε μια αλάνα που είχε η περιοχή τότε, στην πλατεία Λαού τη σημερινή.
Πλατεία έγινε εκ των υστέρων, πριν ήταν μια αλάνα με χώμα. Εκεί μαζευόμασταν και παίζαμε. Δεν είχαμε γήπεδο. Για να σκεφτείς, λειτουργούσαμε σαν σωματείο ερασιτεχνικά τα παιδιά που μαζευόμασταν και πηγαίναμε και παίζαμε στην Τερψιθέα. 8 η ώρα το πρωί. Εκεί βρίσκαμε γήπεδο.
Όταν ανοίχτηκε η περιοχή εδώ, για να γίνει γέφυρα να περάσει η Χαμοστέρνας, βρήκαμε αυτόν τον χώρο και ήρθαμε και μπήκαμε μέσα. Σχεδόν σαν κατάληψη δηλαδή. Με τη συμπαράσταση, όμως, του Δήμου. Ήταν ο Παναγιώτης ο Βακαλόπουλος Δήμαρχος τότε. Με τη συμπαράσταση του Δημάρχου, μπήκαμε μέσα, καταλάβαμε τον χώρο και αρχίσαμε να τον διαμορφώνουμε.
«Θα σου βγάλω τα παιδιά στην Πειραιώς»
Έγινε, όμως, μετά η ιστορία με τη γέφυρα. Ήταν να περάσει ευθεία από τη Χαμοστέρνας και να πέσει απέναντι. Τότε, ήταν υπουργός ΥΠΕΧΩΔΕ ο Τσοχατζόπουλος. Πήγα με τον Δήμαρχο μαζί πάνω και του είπα "θα σου βγάλω τα παιδιά στην Πειραιώς και θα την κλείσουμε αν περάσεις τη γέφυρα και μας χαλάσεις το γήπεδο".
Τότε, πήραν απόφαση να γίνει η γέφυρα υπόγεια και να παραμείνει ο χώρος που διατηρείται το γήπεδο μέχρι και σήμερα. Το 1987, εγώ είχα σταματήσει πια το ποδόσφαιρο, ήμουν πρόεδρος τότε, μπήκαμε στα πρωταθλήματα αφού ξεπεράσαμε τις δυσκολίες που προέκυψαν και από τότε έχουμε κάνει μια καλή πορεία.
Κάναμε έξι χρόνια στη Δ' Εθνική, με ταξίδια σε Κω, Μυτιλήνη, Ρόδο, Κρήτη, αλλά ήταν κοστοβόρο. Η Πολιτεία δεν βοηθούσε και λόγω των οικονομικών προβλημάτων κατεβήκαμε στην Α' ΕΠΣΑ. Από τότε είμαστε εκεί, μια ομάδα από τις καλύτερες της Α' κατηγορίας, με πολλά παιδιά, όπως πρέπει να σου είπε ο Δημήτρης, και καλή δουλειά.
Τουλάχιστον όσο μπορούμε, με τις δυνατότητες τις δικές μας. Έχουν έρθει καινούργιοι άνθρωποι που έχουν όρεξη να βοηθήσουν. Συνεχίζουμε ερασιτεχνικά πάντα!».
Η τραγική ιστορία πίσω από το όνομα του γηπέδου
Το γήπεδο «Χάρης Παυλίδης» είναι ένα πραγματικό κόσμημα για την περιοχή του Ταύρου. Ανήκει στον Δήμο Μοσχάτου - Ταύρου και συντηρείται από αυτόν, αλλά και από τις προσπάθειες των ανθρώπων του συλλόγου.
Διαθέτει συνθετικό χλοοτάπητα τελευταίας γενιάς, φωτισμό για νυχτερινούς αγώνες και προπονήσεις, αποδυτήρια για γηπεδούχους και φιλοξενούμενους, γυμναστήριο, εύκολη πρόσβαση και θέσεις στάθμευσης και κυλικείο. Η κερκίδα του μπορεί να φιλοξενήσει 650 άτομα για την παρακολούθηση των αγώνων.
Το γήπεδο ονομάστηκε «Χάρης Παυλίδης» από τον ποδοσφαιριστή της ομάδας που έχασε τη ζωή του μέσα σε αυτό. Όπως μας περιέγραψε, με πόνο ψυχής, ο Στέφανος Στεφανάκης, ο Παυλίδης, ένα πανύψηλο και δυνατό παιδί, ένιωσε έντονη αδιαθεσία μετά από αγώνα.
Ο ίδιος τον πήγε σε νοσοκομείο, τους προέτρεψε να τον κρατήσουν για περαιτέρω εξετάσεις, αλλά τον έδιωξαν λέγοντας ότι πρόκειται απλώς για «μετασυγκινησιακό επεισόδιο» μετά τον αγώνα.
Όμως, στην επόμενη προπόνηση του Άγιαξ, ο Χάρης Παυλίδης έκανε τις πρώτες ασκήσεις, έκατσε λέγοντας ότι δεν ήταν καλά και ξεψύχησε μπροστά στους συμπαίκτες του και στους ανθρώπους της ομάδας. Το Δημοτικό Συμβούλιο Ταύρου για να τιμήσει τη μνήμη του έδωσε το όνομά του στο γήπεδο. Η φωτογραφία του δεν λείπει από τα γραφεία του συλλόγου...
