Η πρωταθλήτρια του καράτε κέρδισε το χάλκινο μετάλλιο στο 56ο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που ολοκληρώθηκε πρόσφατα. Η σπουδαία καρατέκα έγραψε για τις τεράστιες οικονομικές δυσκολίες που αντιμετώπισε η οικογένειά της έτσι ώστε η ίδια να κάνει πρωταθλητισμό, τον οποίο χαρακτηρίζει απάνθρωπο.
Ελένη Χατζηλιάδου: Αναλυτικά η ανάρτησή της
«Ήρθε η μέρα που τελικά θα σας διηγηθώ την πραγματική μου ιστορία. Βλέπεις αυτήν την εικόνα; Πες μου πραγματικά τι βλέπεις;
Μπορείς να φανταστείς την ιστορία που κρύβει μία εικόνα; Μήπως σκέφτεσαι πόσο σκληρά δούλεψε η αθλήτρια, πόσες ώρες ιδρώτα έριξε για να φτάσει εκεί πάνω και πόσο μάλλον να παραμένει εκεί πάνω; Ή πόσους τραυματισμούς είχε και πόσες φορές την είπαν οι γιατροί ότι πρέπει να σταματήσει; Μπα...
Η ζωή και η επιβίωση γενικότερα ήταν πολύ πιο δύσκολη από την προπόνηση που έκανα.
Θυμάμαι που ήμουν παιδί και είχα ένα όνειρο, να γίνω η καλύτερη ΚΑΡΑΤΕΚΑ στον κόσμο. Θυμάμαι που περνούσαν τα χρόνια και προσπαθούσα μέρα παρά μέρα να ξεπερνάω τον εαυτό μου.
Θυμάμαι να έχω χαμόγελο και ενθουσιασμό και όλα ήταν τόσο υπέροχα! Θυμάμαι που πλησίαζα να φτάσω στο όνειρο μου με τα μετάλλια και την πρόοδο που έκανα στην αθλητική μου καριέρα και εκεί κάπου εκεί άρχισαν να ζορίζουν τα πράγματα και σιγά σιγά να προσπαθούν να μου πάρουν το χαμόγελο μου.
Ο πρωταθλητισμός φίλοι μου είναι ΑΠΑΝΘΡΩΠΟΣ!
Εκεί συναντάς πολύ σκοτεινά πράγματα και ανθρώπους που προσπαθούν να μπουν στην ψυχή σου και να σε σκοτεινιάσουν. Ήμουν ένα παιδί που το μόνο που έμαθε από τους γονείς του ήταν η αγάπη και το καλό!!!
Δεν ήμουν έτοιμη για όλα τα κακά που προσπαθούσαν να εισβάλλουν στην ψυχή μου.
Θυμάμαι που έβλεπα να τιμωρούν τον πατέρα μου κάνοντας το σωστό! Θυμάμαι όλους τους φίλους μας να μας γυρνάνε την πλάτη!
Θυμάμαι που οι γονείς μου δεν είχαν χρήματα να επιβιώσουν και κάνανε τα πάντα για να βρουν τρόπο να στηρίξουν το όνειρο μου. Θυμάμαι μικρό κοριτσάκι να ταξίδευα μόνη μου στο εξωτερικό και να απομακρύνουν τον πατέρα μου και να αγωνίζομαι μόνη μου.
Θυμάμαι που σε κάθε αποστολή στο εξωτερικό έκλαιγα μόνη στο δωμάτιο. Θυμάμαι την τότε ομάδα να απολαμβάνει το φαγητό σε ακριβά εστιατόρια και εγώ όταν έβλεπα τις τιμές των καταλόγων να φεύγω και να ψάχνω να βρω ένα μαγαζί με σνακ των 2 ευρώ.
Θυμάμαι να μην έχουν οι γονείς μου άλλα χρήματα, τους έβλεπα να παλεύουν με την επιβίωση και έβλεπα το όνειρο μου να σταματάει.
Θυμάμαι που μια μέρα θύμωσα τόσο πολύ και πήγα δούλεψα όλο το καλοκαίρι σε beach bar και μοίραζα φυλλάδια για να πάρω ένα εισιτήριο να φύγω στο εξωτερικό μπας και αλλάξει η τύχη μας.
Και όντως κάπως έτσι πήρα μια βαλίτσα με προορισμό την Γερμανία. Θυμάμαι να δουλεύω καθημερινά 12 ώρες για να μαζέψω χρήματα να στείλω στην οικογένεια μου.
Θυμάμαι να με πετάνε έξω από το σπίτι και να πρέπει να βρω ξαφνικά άλλο σπίτι να μείνω. Θυμάμαι που έλεγα ψέματα στους γονείς μου ότι είμαι καλά για να μην έρθουν εκεί και με γυρίσουν πίσω.
Θυμάμαι που έπαθα ένα σοβαρό τραυματισμό και οι γιατροί μου είπαν να σταματήσω. Θυμάμαι να μην τους ακούω, να πηγαίνω σε αγώνες με το περίσσευμα που μου έμενε από χρήματα και να συνεχίζω παρόλα αυτά φέρνω μετάλλια χωρίς κάποια επιβράβευση είτε οικονομική είτε ηθική.
Θυμάμαι να παθαίνω υπερκόπωση από την πολύωρη δουλειά και προπόνηση και να λιποθυμώ στους αγώνες. Θυμάμαι να μου ζητάνε οι Γερμανοί να αγωνιστώ γι' αυτους. Θυμάμαι τι μου τάζανε.
Παρόλα αυτά δεν πούλησα το εθνόσημο μου ούτε την ψυχή μου ποτέ σε κανέναν. Και μετά θυμάμαι να με βοηθάει ο θεούλης και οι άγγελοι μου, να γυρνάω πίσω στην χώρα μου να έχω μια στήριξη να πηγαίνω σε αγώνες και να κατακτώ το όνειρο μου παρά όλες αυτές τις δυσκολίες και να νοιώθω δικαιωμένη.
«Οι δυσκολίες δεν έπαψαν ποτέ»
Φώτα, δόξα, τηλεόραση, συνεντεύξεις. Μου τάξανε τα πάντα και όμως ακόμα συνεχιζότανε. Οι δυσκολίες δεν έπαψαν ποτέ.
Θυμάμαι που τα τελευταία τρία χρόνια όντας φαβορί για την πρόκριση για τους Ολυμπιακούς πάλι να ήμαστε μόνοι, να μην έχουμε μια ομάδα, να συνεχίζουν να με αμφισβητούν και να μην χαίρετε κανείς πραγματικά για τα επιτεύγματα μου.
Θυμάμαι να παλεύουμε για την επιβίωση μας, να προσπαθούμε να πάρουμε ότι δικαιούμαστε. Μια δουλειά, τα πριμ των διακριθέντων αθλητών δυο χρόνια αγωνιζόμουν στους αγώνες και έπρεπε να αγωνιστώ γι' αυτά που δικαιούμαι και κάποιοι δεν θέλανε να μου δώσουν.
Θυμάμαι που χτυπούσανε συνεχώς την πόρτα μας και να ζητάνε όλα τα ενοίκια που μαζεύτηκανε και νοιώσαμε απεγνωσμένοι. Θυμάμαι ανθρώπους που με θαύμαζαν να με συκοφαντούν δημοσίως και άλλους να με κατηγορούν σε δικόγραφα για απάτη επειδή αγωνιζόμουν να πάρω ότι δικαιούμαι και ότι μου στερούσανε.
Θυμάμαι που μετά από κάθε μετάλλιο λιγότερα τηλέφωνα και μηνύματα δεχόμασταν για συγχαρητήρια. Βίωσα την μοναξιά, εγκλωβίστηκα, λύγισα και όμως δεν τα παράτησα ποτέ.
«Έπεφτα και σηκωνόμουν ξανά»
Κάποιοι κάνανε τα πάντα για να μην προκριθώ μέσω της κατάταξης που φαινόταν κανονικά τόσο εύκολο για μένα ως αθλήτρια. Έπεφτα κάτω ξανά και ξανά και πάλι σηκωνόμουν. Μπορεί να τα καταφέρανε σε αυτό. Αλλά τους ευχαριστώ!
Ευχαριστώ γιατί έμαθα από τι μέταλλο είμαι φτιαγμένη. Τους ευχαριστώ γιατί τώρα μου φαίνονται όλα εύκολα. Τους ευχαριστώ γιατί τα μετάλλια μου πήραν τεράστια αξία!
Ευχαριστώ που όλοι οι φίλοι μας αφήσανε μόνους γιατί καταλάβαμε ότι μπορούμε κι μόνοι μας μια χαρά! Δεν χρειάζεται να ξέρει ο κόσμος! Ξέρω εγώ... και αυτό μου φτάνει!
Αυτά τα λίγα λοιπόν, αυτή η μικρή ιστορία όσο μπορεί να χωρέσει δηλαδή σε μία δημοσίευση! Δεν πίστευα ότι θα μοιραζόμουν ποτέ αυτά τα πράγματα μαζί σας αλλά η σημερινή μέρα είναι μία λύτρωση για μένα και την οικογένεια μου και πιστεύω για όλη την οικογένεια του καράτε.
Συγχαρητήρια στην διοίκηση του Κο. Βιδάκη και Κο. Σιετή γιατί μας δώσανε την ελπίδα και φέρανε το φως στις συννεφιασμένες μας ψυχές.
Ας βρούμε όλοι ξανά το χαμόγελο μας!
Ας αγαπηθούμε και ενωθούμε ξανά!
Η ζωή είναι στιγμές!
Μην αφήνετε κανέναν ξανά να σκοτεινιάσει τις ψυχές μας!!!».
