Συζητάμε με τον διευθυντή Διαχείρισης & Ανάπτυξης Ανθρωπίνου Δυναμικού του Δήμου Αθηναίων και συγγραφέα Βύρωνα Χ. Αθανίτη για την Αυτοδιοίκηση, τον κορονοϊό, αλλά και το μέλλον της πατρίδας μας, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου. Πρόκειται για το μυθιστόρημα «Το σπαθί του αυτοκράτορα», από τις Εκδόσεις Γράφημα.
Συνέντευξη στον Γιώργο Κωστούρο
Κύριε Αθανίτη, είστε διοικητικό στέλεχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και συγγραφέας. Πόσο εύκολο είναι να δραστηριοποιείται κανείς εκ παραλλήλου σε περισσότερους επαγγελματικούς χώρους;Εφόσον υπάρχει η ικανότητα προγραμματισμού εργασιών, ορθολογικής κατανομής του χρόνου και ιεράρχησης προτεραιοτήτων, θεωρώ ότι μπορούμε να ασκούμε περισσότερες δραστηριότητες χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα. Προέχει, βέβαια, ο σεβασμός στη δημοσιοϋπαλληλική ιδιότητα και το υπηρεσιακό καθήκον, πέραν των οικογενειακών υποχρεώσεων.
Τι σας ώθησε να γράψετε το νέο σας βιβλίο;Η αρχική ιδέα για ένα τυπικό μυθιστόρημα αναζήτησης του σπαθιού του τελευταίου βυζαντινού αυτοκράτορα είχε καταγραφεί ως πρωτόλειο κείμενο προ εικοσαετίας. Ήρθαν, όμως, η κρίση και η χρεοκοπία της χώρας να μετασχηματίσουν το περιεχόμενό του, αναδεικνύοντας περισσότερο τα γεγονότα εκείνης της εποχής που κατέληξαν στην Άλωση της Πόλης και τα οποία συνδέονται άμεσα με την ιστορική μας συνέχεια και το σήμερα, ίσως πολύ πιο έντονα απ’ ό,τι θα υπέθετε κανείς με την πρώτη ματιά.
Μιλήστε μας, με λίγα λόγια, για το περιεχόμενο του βιβλίου.Η υπόθεση του βιβλίου εξελίσσεται σε δύο επίπεδα: Από τη μία, διαδραματίζεται στο ιστορικό παρελθόν, με τα κύρια συμβάντα των τελευταίων ετών της παραπαίουσας Ρωμανίας (αυτό είναι το πραγματικό όνομα του Βυζαντίου...) αλλά και προσωπικές στιγμές των ανθρώπων του αυτοκρατορικού περιβάλλοντος να αποτυπώνονται μέσα από τη διήγηση ενός γραμματικού-ακολούθου του Κωνσταντίνου ΙΑ΄, ο οποίος συνέγραψε ένα χρονικό όταν κατέφυγε σε μοναστήρι μετά την Άλωση.
Η διαφύλαξη του σπαθιού του αυτοκράτορα λαμβάνει για εκείνον ιεραποστολική διάσταση, ως παρακαταθήκη για τις επόμενες γενεές.
Από την άλλη, στον παρόντα χρόνο, η αναζήτηση του σπαθιού συνιστά τον κεντρικό άξονα της δράσης των κεντρικών ηρώων, του Βαγγέλη Βαφέα και του καθηγητή Θεόδωρου Μαρόπουλου, οι οποίοι, με τη βοήθεια της διδακτορικής ερευνήτριας Μαίρη Ανν Νίκολσον, ιχνηλατούν το χθες και αναμετρώνται με τον εαυτό τους αλλά και το άδηλο συλλογικό μας αύριο.
Μέσα από τους διαλόγους των πρωταγωνιστών παρουσιάζεται η πορεία του Γένους και τα κρίσιμα για τον Ελληνισμό σταυροδρόμια του καιρού μας, ενώ την ίδια ώρα προσπαθούν να κατανοήσουν την ψυχοσύνθεσή μας αλλά και τη δική τους προσωπική διαδρομή.
Υπάρχει κάποια ιδέα ή συλλογιστική στο βιβλίο σας για τον ελληνικό λαό και την κοινωνία μας που επιβεβαιώθηκε ή καταρρίφθηκε μέσα στην πανδημία του κορονοϊού;
Σημειώστε, κατ’ αρχάς, ότι το ίδιο «Το σπαθί του αυτοκράτορα» είναι τρόπον τινά... παιδί της πανδημίας, μια και κυκλοφόρησε τον Απρίλιο - στη διάρκεια της καραντίνας! Για να απαντήσω όμως στην ερώτησή σας, θα σας έλεγα ότι η ομοψυχία, η αλληλεγγύη και το φρόνημα που επιδείξαμε ως λαός τους τελευταίους μήνες -στάση υποδειγματική για όλο τον κόσμο, που μας έκανε να νιώσουμε ξανά υπερήφανοι- επιβεβαιώνει όσα αναφέρονται στο βιβλίο σχετικά με τη συλλογική ταυτότητα και τον ψυχισμό μας. Αυτό συμβαίνει πάντοτε, όταν αισθανόμαστε σοβαρή εξωτερική απειλή. Το θέμα είναι να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούμε στην καθημερινότητα, ή όταν καλούμαστε να λάβουμε καταστατικές αποφάσεις για την κοινωνία μας, το κράτος και τη ζωή μας. Εκεί, συνήθως επικρατούν η διχόνοια, η σύγκρουση και τελικά η στασιμότητα, στοιχεία που μας κρατούν πίσω.
Ποια θα ήταν η απάντησή σας σε αυτούς τους προβληματισμούς που ο ίδιος θέσατε;Φρονώ ότι έχουμε φθάσει ως λαός σε ένα κομβικό σημείο όπου μπορούμε πλέον να ωριμάσουμε, να δούμε κατάματα το παρελθόν μας ως έχει, με αγάπη, και να σχεδιάσουμε ένα καλύτερο αύριο για την πατρίδα μας και τα παιδιά μας, ένα μέλλον που αξίζουμε.
Επιπλέον στο βιβλίο, ως αφορμή για συζήτηση, καταγράφονται πολύ συγκεκριμένες προτάσεις και εργαλεία για την υπέρβαση της παρούσας κατάστασης και την αναγέννηση του Ελληνισμού, όπως είναι η διαφύλαξη της καθαρής ματιάς των νέων, οι τομές στη δημόσια παιδεία και εκπαίδευση με μια νέα και θαρραλέα ανάγνωση της ιστορίας μας, αλλά και η πολιτειακή και οικονομική διασύνδεση της μητροπολιτικής χώρας με τη Διασπορά.
Να υποθέσουμε ότι στο βιβλίο βρήκατε χώρο και αφορμή για να συμπεριλάβετε και θέματα Τοπικής Αυτοδιοίκησης;Ως επί τριάντα ένα συναπτά έτη εργαζόμενος στον Δήμο Αθηναίων, θα έλεγα ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση έχει γίνει... δεύτερη φύση μου, πλέον! Πράγματι, στις συζητήσεις μεταξύ των ηρώων μου θίγονται ζητήματα όπως η ανάγκη ενεργοποίησης των πολιτών, η εφαρμογή ουσιαστικών μεταρρυθμίσεων.
*όπως δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα kedenews
