Μετρά κάθε χρόνο χιλιάδες χιλιόμετρα σε όλη την Ελλάδα για να εκπαιδεύσει φιλοζωικά μαθητές στα σχολεία αλλά και ενήλικες σε δημόσιες δράσεις. Η Κατερίνα Παπαποστόλου είναι μια Δασκάλα, Ζωοθεραπεύτρια και Συγγραφέας που υπερασπίζεται την επιτακτική ανάγκη για μια αρμονική συμβίωση ανάμεσα στους ανθρώπους και τα ζώα.
Είναι ιδρύτρια της ομάδας Ζω.Ε.Σ. (Ζωοφιλικές Ενημερώσεις Σχολείων) όπου μαζί με τους 100 εθελοντές της και τους τρεις ειδικά εκπαιδευμένους σκύλους της εκπονεί εκπαιδευτικά προγράμματα φιλοζωίας εγκεκριμένα από το ΥΠΕΠΘ σε όλα τα σχολεία της χώρας.
Συνέντευξη στην Νατάσσα Βουδούρη
Πώς ξεκίνησαν οι Ζω.Ε.Σ. και τι δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Η εκπόνηση φιλοζωικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων μέσα στα ελληνικά σχολεία γεννήθηκε ως ιδέα μέσα μου λίγα χρόνια πριν το 2000, όταν δηλαδή πέρασα στο Παιδαγωγικό του ΑΠΘ, ξεκίνησε από την πρώτη μέρα που ξεκίνησα να εργάζομαι ως εκπαιδευτικός, ενώ τα ταξίδια μου σε νησιά μέχρι να τοποθετηθώ οριστικά σε ένα σχολείο, όπως στα Χανιά της Κρήτης, ολοκλήρωσαν το σχέδιο δράσης μου που εντέλει πήρε σάρκα και οστά το 2015, όταν είχα ήδη βρει τους βασικούς μου συνεργάτες που ήταν οι τρεις μου σκύλοι! Πρώην αδέσποτοι και πάρα πολύ κακοποιημένοι. Από τριών ετών άλλωστε ζω με σκύλο που μου τον είχε φέρει ο μπαμπάς μου, από μια παράνομη γέννα αυλής, για να τον σώσει. Πολύ γρήγορα ήρθαν και άλλοι σημαντικοί άνθρωποι στον δρόμο μου και έτσι σήμερα εκατό περίπου εθελοντές παλεύουν μαζί μου σε 25 σημεία σε όλη τη χώρα, επισκέπτονται σχολεία με εκπαιδευτικά προγράμματα εγκεκριμένα από το ΥΠΑΙΘ, συμμετέχουν σε δημόσιες δράσεις και οραματίζονται έναν καινούριο κόσμο αρμονικής συνύπαρξης ανθρώπων και ζώων.
Οι Ζω.Ε.Σ. είναι ουσιαστικά ένας διαρκής 20 χρονος αγώνας. Με πολλά εμπόδια στην αρχή, ένα βήμα μπροστά και δέκα πίσω και με ανθρώπους που έστηναν τοίχους τεράστιους μπροστά μου για να λυγίσω. Τα μεγαλύτερα επίσης εμπόδια μου τα έχουν βάλει συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, γονείς μαθητών μου σε όλα τα χρόνια που εργάζομαι που επέμεναν να συνδέουν πολύ συχνά την αντιπάθειά τους για τα ζώα και να είναι σε μια μόνιμη προκατάληψη και πολλοί «φιλόζωοι» και μάλιστα με πολύ προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, παρόλο που είμαι ένας άνθρωπος που πρώτα δρω και μετά μιλώ για όλα όσα έχω κάνει. Έχω ως οδηγό στη ζωή μου να μιλούν κυρίως οι πράξεις μου για μένα.
Σε γενικές γραμμές πάντως οι Ζω.Ε.Σ. γεννήθηκαν, γιατί όσα ζώα και να σώσεις, από πίσω σου θα βρεθεί εκείνος ο ένας που θα παρατήσει άλλα τόσα. Η φιλοζωική νοοτροπία και ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε αυτά τα πλάσματα πρέπει να αλλάξει και αυτό κάνουν οι Ζω.Ε.Σ., με έναν τρόπο απόλυτα επιστημονικό, παιδαγωγικό, με όραμα, στόχους, προκαθορισμένα βήματα, ασταμάτητη εκπαίδευση και διάθεση ανανέωσης συνεχώς! Εγώ προσωπικά δεν σταματώ να εκπαιδεύομαι πάνω στο αντικείμενο τόσο της εκπαίδευσης παιδιών όσο και σκύλων.
Πώς βρέθηκε στη ζωή σας η Διώνη, ο σκύλος που σας συνοδεύει στα σχολεία; Αποτελεί κινητήρια δύναμη για τα οράματά σας;
Η συνάντησή μου με τη Διώνη έγινε στα μέσα του 2011 σε μια πολύ δύσκολη στιγμή για μένα καθώς λίγο καιρό πριν είχα χάσει την πολυαγαπημένη μου μαμά. Τη βρήκα αδέσποτη, ένα πλάσμα αρκετά χαμηλών τόνων θα έλεγα που θα στοιχημάτιζες ότι την έδιωξαν από κάποιο σπίτι, μα δυστυχώς μου ήταν αδύνατο να την πάρω στο σπίτι. Ξεκίνησα να τη φροντίζω μαζί με μια φίλη και γενικά να προσπαθώ να την προσέχω όσο μπορώ, ψάχνοντας παράλληλα το ιδανικό σπίτι για εκείνη. Μέχρι που μια μέρα περίπου δύο μήνες μετά την έχασα για καιρό και απογοητευμένη αποδέχτηκα την άτυχη πλευρά της ζωής ενός αδέσποτου που είναι συνήθως ο θάνατος. Στις 6 Σεπτέμβρη της ίδιας χρονιάς τη βρήκα σε μια λίμνη αίματος μαχαιρωμένη στον λαιμό και στην ουρά, χτυπημένη από αεροβόλο μάλλον στα πόδια και παραδομένη στη μοίρα της. Με μια παρέα δίπλα της εκπαιδευτικών που δεν έδιναν καμιά σημασία σε ένα ζώο που κυριολεκτικά εκλιπαρούσε να πεθάνει για να λυτρωθεί. Έτρεξα για βοήθεια, δεν τη βρήκα, όταν γύρισα και ενώ δεν μπορούσε να περπατήσει κατάφερε και διέσχισε σχεδόν όλη την πόλη για να έρθει να με βρει στο βιβλιοπωλείο που είχαμε τότε. Πολλά πράγματα σε αυτή τη ζωή είναι τελικά γραφτό να συμβούν... Περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα, όμως τα καταφέραμε! Και σήμερα έχει εγκριθεί από το ΥΠΑΙΘ για να μπαίνει σε όλα τα σχολεία γενικής και ειδικής αγωγής της χώρας, αλλά και «σπουδάσαμε» μαζί στη Γαλλία, ώστε να πιστοποιηθεί ως σκύλος εκπαιδευτικής διαμεσολάβησης και διαδραστικής εγρηγορσης και να συναντήσει μέχρι σήμερα περισσότερα από 250.000 μαθητές αλλά και να γράψει και την αυτοβιογραφία της! «Το Δώρο», από τις εκδόσεις Welldone, το πρώτο μου βιβλίο είναι η ιστορία της μα και η ιστορία κάθε αδέσποτου πλάσματος μιας που μοιάζουν όλες τόσο πολύ!
Μεγαλύτερη έμπνευσή μου για τη ριζική αναδιάρθρωση των ελληνικών φιλοζωικών αντιλήψεων μέσω της αλλαγής της παιδείας ήταν, είναι και θα είναι η πορεία μου δίπλα στη Διώνη. Πλάι σε ένα τόσο κακοποιημένο πλάσμα που με σόκαρε όχι τόσο η σωματική του κακοποίηση μιας που δυστυχώς τόσα χρόνια ακτιβισμού στους δρόμους και στα καταφύγια έχω κρατήσει στην αγκαλιά μου άπειρα βασανισμένα ζώα που άλλα ανέστησα και άλλα έθαψα, αλλά κυρίως η ψυχική του κακοποίηση. Όλη αυτή η κοινή μας ζωή εκπλήρωσε ακόμη ένα τεράστιο παιδικό μου όνειρο που ήταν η συγγραφή βιβλίων και τετραδίων εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων.
Είμαι πολύ τυχερή και περήφανη που και τα δύο βιβλία μου, «Το Δώρο» και «Η Μεγάλη Επιστροφή» που εκδόθηκε πριν λίγο καιρό στηρίζουν με όλα τους τα έσοδα σχεδόν τον αγώνα μας στα σχολεία μα κυρίως αδέσποτα ζώα και ήρωες εθελοντές που είναι όλη μέρα στους δρόμους και στα καταφύγια και μοιράζουν αγάπη. Χρωστώ ένα τεράστιο ευχαριστώ στην εκδοτική μου εταιρία τη Welldone και στον εκδότη μου τον Βασίλη Γουλιέλμο καθώς ήταν ο πρώτος που πίστεψε τόσο πολύ σε μένα και στα όνειρά μου και εκείνος που έδωσε πνοή στη φωνή μας, στηρίζοντας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο αυτά τα δύο βιβλία, αλλά και «Το Δώρο της Διώνης», ένα τετράδιο δραστηριοτήτων, που είμαι σίγουρη πως θα αλλάξουν τη φιλοζωική νοοτροπία πολλών. Στη Λιάνα Δενεζάκη που εικονογραφεί όλα τα βιβλία μου και στέκεται πλάι μου σε κάθε νέα μου ιδέα αλλά και σε όλους εκείνους που συμμετείχαν σε κάθε βιβλίο. Και είναι πάρα πολλοί! Περισσότεροι πια από 70! Αλλά το μεγαλύτερο ευχαριστώ στους αναγνώστες μου που δεν σταματούν να κάνουν πράξη όλα όσα διαβάζουν σε αυτά. Μια ελάχιστη αλλαγή άλλωστε ο καθένας μας, μια τεράστια αλλαγή στον κόσμο!
Παρέχετε εκπαιδευτικά προγράμματα με παρουσία σκύλου στην τάξη. Πώς είναι αυτή η εμπειρία;
Η πρώτη φορά που έβαλα σκύλο μέσα σε σχολική τάξη ήταν νομίζω κάπου κοντά στο 2000, στην πρακτική μου ως εκπαιδευτικός στο Πανεπιστήμιο. Μαγεύτηκα δεν το κρύβω από το πόσα πράγματα όμορφα μπορούν να συμβούν μα ταυτόχρονα τρόμαξα από το πόση «δουλειά» χρειάζεται όλο αυτό για να γίνει πράξη. 12 χρόνια περίπου χρειάστηκαν για να νιώσω απόλυτα έτοιμη για να εντάξω σκύλο σε καθημερινή βάση μέσα στην τάξη και είμαι αλήθεια πολύ τυχερή που γνώρισα αυτούς τους γονείς τότε και εκείνον τον διευθυντή και το δέχτηκαν. Όπως επίσης είμαι τόσο ευγνώμων για τους συναδέλφους μου και κυρίως τους διευθυντές μου τα τελευταία χρόνια που είμαστε όλοι μαζί μια γερή γροθιά αγάπης και συνεργασίας. Από εκείνη τη μέρα δεν έχω σταματήσει να εκπαιδεύομαι! Έκανα μεταπτυχιακό σχετικό και με αυτό, εξειδικεύτηκα στην ειδική αγωγή, έκανα σπουδές εκπαίδευσης σκύλου και ζωοθεραπείας και τώρα εξειδικεύομαι στη σχολική ψυχολογία και στη διαχείριση σχολικής τάξης. Για να εντάξεις έναν σκύλο μέσα στην τάξη, θα πρέπει να έχεις άριστη γνώση πρωταρχικά της ψυχοσύνθεσης των παιδιών που εκπαιδεύεις. Δεν μπορείς να «θεραπεύσεις» αν δεν γνωρίζεις άριστα τον «θεραπευόμενο». Ο σκύλος αποτελεί τον «διαμεσολαβητή» σε μια σχέση που χτίζεται ανάμεσα στον μαθητή και στον Δάσκαλο. Ο σκύλος δεν έρχεται στην τάξη ως μέσο ψυχαγωγίας, ως διακοσμητικό στοιχείο, αλλά και ούτε ως η λύση σε όλα τα προβλήματα! Έρχεται ως επικουρική βοήθεια στο έργο του Δασκάλου σε πλαίσιο που θα ορίσει ο ίδιος και θα έχει ενημερώσει από πριν μαθητές, συναδέλφους και γονείς.
Έρχεται για τις φοβερά μαγικές θετικές ιδιότητες για τον ψυχισμό των παιδιών, στη σωματική, ψυχική υγεία και ευεξία, στη συναισθηματική πληρότητα, στην καλλιέργεια της συντροφικότητας, της συνεργασίας και της υπευθυνότητας, αλλά και της ίδιας της κοινωνικοποίησής τους, έρχεται σε μία τάξη που πριν έχει εκπαιδευτεί γι’ αυτό χωρίς τη φυσική παρουσία σκύλου. Τους βοηθά να μάθουν την έννοια της φιλίας και της άδολης αγάπης, να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση και σχέσεις ισχυρής εμπιστοσύνης στη ζωή τους και τους δίνει ένα αίσθημα ασφάλειας και σιγουριάς. Τους εκπαιδεύει στην υπευθυνότητα και τη συνέπεια μέσα από την επιτυχή ανάληψη ευθυνών και αρμοδιοτήτων που έχουν σε καθημερινή βάση στο σχολείο και τους φέρνει σε επαφή με αξίες οικολογικής συνείδησης, ηθικής ευθύνης, αλτρουισμού αλλά και ευνοείται η επινοητικότητά τους και η φαντασία τους. Ένας σκύλος Δάσκαλος μέσα σε μία τάξη βοηθά τους μαθητές να ξεφύγουν από τον εγωκεντρικό τρόπο σκέψης και να δουν τα πράγματα από μία εντελώς διαφορετική, ως τότε, οπτική. Με αυτόν τον τρόπο ένας μαθητής αρχίζει σιγά σιγά να κατακτά την ικανότητα να συναισθάνεται, αποκτώντας τη λεγόμενη ενσυναίσθηση.
Σαν εκπαιδευτικός τι αντίκτυπο πιστεύετε πως παρέχουν οι επισκέψεις σας στους μαθητές;
Η εκπόνηση εκπαιδευτικών φιλοζωικών και περιβαλλοντικών προγραμμάτων μέσα στα σχολεία δεν είναι σίγουρα εύκολη υπόθεση. Και χαίρομαι πολύ να πληθαίνουν οι ομάδες ανθρώπων που μπαίνουν σε αυτά, αρκεί να είναι απόλυτα επιστημονικά καταρτισμένοι επιμένω στο κομμάτι της εκπαίδευσης των παιδιών. Το να είναι κάποιος εκπαιδευτής σκύλου ή πολύ φιλόζωος ποτέ δεν θεώρησα ότι αρκεί, ενώ το θέμα της δημιουργίας των φιλοζωικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων θα πρέπει να το αναλαμβάνουν εκπαιδευτικοί αποκλειστικά και μόνο. Τόσα χρόνια μέσα στα ελληνικά σχολεία τόσο ως Δασκάλα όσο και ως ιδρύτρια Ζω.Ε.Σ. αλλά και ως συγγραφέας, δεν μπορώ αλήθεια να θυμηθώ πόσο όμορφα λόγια έχω ακούσει από αυτά τα παιδιά, πόσες συγκινητικές ιστορίες. Παράλληλα όμως έχω ακούσει και πολλές θλιβερές ιστορίες σχετικά με τη σχέση τους με τα ζώα ειδικά στην επαρχία όπου οι κακοποιήσεις ζώων είναι η καθημερινότητά τους. Στάθηκα απόλυτα ψύχραιμη απέναντί τους και αυτό για να το καταφέρεις δεν αρκεί η υπερβολική αγάπη για τα ζώα. Για μένα, μετά από την εκπόνηση αμέτρητων πια εκπαιδευτικών προγραμμάτων σε σταθερή βάση μέσα στην τάξη, αμέτρητα ταξίδια σε όλη την Ελλάδα να εκπαιδεύσω φιλοζωικά μαθητές αλλά και την εκπαίδευση σε περισσότερα από 300.000 παιδιά, έχω καταλήξει πως τα σχολεία δεν έχουν τόση ανάγκη από την επίσκεψη μιας ομάδας ανθρώπων με σκύλους όσο έχουν ανάγκη να εκπονήσουν ένα άρτια δομημένο εκπαιδευτικό πρόγραμμα ή βιωματικό εργαστήριο που να αφορά την αρμονική σχέση τους με τα ζώα. Όταν επισκέπτομαι σχολεία ή όταν κάνω δράσεις με εργαστήρια φιλοζωίας και περιβαλλοντικής ευαισθητοποίησης βλέπω πόσο συμπονούν τα παιδιά τα ζώα όταν διαβάσουν για αυτά, όταν γίνουν σαν αυτά και γράψουν τις σκέψεις τους, όταν τα ζωγραφίσουν, κάνουν κατασκευές, θεατρικά παιχνίδια, όταν χορέψουν και τραγουδήσουν. Δεν συμφωνώ καθόλου με την πρακτική του να προκαλείς οίκτο και λύπηση για τα αδέσποτα ζώα. Ο αντίκτυπος που αναμένω και είμαι περήφανη που πάρα πολύ συχνά τον βλέπω είναι οι μαθητές να εκπαιδευτούν στη συμπεριφορά τους απέναντι στα ζώα, να αποκτήσουν την αρετή της ενσυναίσθησης και να αντιληφθούν πως στον πλανήτη δεν κατοικούν μόνοι. Να αντιληφθούν πως οφείλουμε να δημιουργήσουμε κοινωνίες ισότητας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Να κατανοήσουν πως όχι, δεν είσαι υποχρεωμένος να αγαπήσεις και να βοηθήσεις ένα ζώο, αλλά είσαι υποχρεωμένος να μην του κάνεις κακό. Προσπέρασέ το, μα μην του προκαλείς κάτι που ούτε εσύ θα ήθελες κάποιος να σου προκαλέσει.
Πώς αντιμετωπίζετε όλους εκείνους που εγκαταλείπουν τα ζώα τους;
Πώς να τους αντιμετωπίσω; Με μηδενική συναισθηματική νοημοσύνη και με πολλά δυστυχώς προσωπικά προβλήματα που δεν τα έχουν λύσει, επικίνδυνους για τη ζωή όσων τους συναναστρέφονται. Κρατώ όσο μπορώ τη ψυχραιμία μου και αναρωτιέμαι καμιά φορά πως ακόμη και τα παλιά μας ρούχα, παπούτσια ή αντικείμενα που τα βαρεθήκαμε τα χαρίζουμε σε όποιους τα έχουν ανάγκη.
Όταν ήμουν στο Γυμνάσιο είδα έναν μαθητή μιας άλλης τάξης να κλωτσάει πολύ δυνατά μια γάτα. Με σόκαραν τα ουρλιαχτά της… αυτό με σημάδεψε και θεωρώ πως καθόρισε και την πορεία μου από παιδί και δυστυχώς υπήρξαν και αρκετές ανάλογες σκηνές βίας απέναντι στα ζώα μετέπειτα. Το αναφέρω, γιατί ο ίδιος «άνθρωπος» από ότι έμαθα πολλά - πολλά χρόνια μετά ξυλοκόπησε τόσο άγρια τη γυναίκα του και την κόρη του, ώστε τις έστειλε και τις δύο στο νοσοκομείο. Όλα είναι αλυσίδα και η βία είναι κλιμακωτή καθώς ξεκινά από τον αδύναμο και προχωρά δίχως όρια πολύ συχνά.
Πόσες φορές βάζω τα δυνατά μου να εξηγήσω τη ψυχολογία ενός ανθρώπου που έχει το θάρρος να ξυπνήσει το πρωί, να ετοιμαστεί, να μαζέψει την προίκα του σκύλου του, να τον βάλει στο λουρί και κείνος γεμάτος χαρά να τον ακολουθήσει και να μην γνωρίζει πως είναι για κείνον η τελευταία του βόλτα και να τον παρατήσει στο βουνό. Στην καλύτερη περίπτωση, καθώς υπάρχουν και πολλοί που τους αφαιρούν τη ζωή…
Βέβαια όσο πλέον μέσω του διαδικτύου διαφαίνεται η ευαισθησία όλων αυτών των ανθρώπων ηρώων που συμπονούν τα πλάσματα αυτά, όλοι αυτοί οι υπάνθρωποι τα παρατάνε πλέον σε πάρκα, έξω από σπίτια και καταφύγια, ώστε να μεταθέσουν το πρόβλημα στον πρώτο ευαίσθητο που θα περάσει και δεν θα δεχτεί στη συνείδησή του να αφήσει το ζώο εκεί σε απόγνωση.
Είμαι τόσο απογοητευμένη πολύ συχνά αλλά έχω βάλει στόχο ζωής όσα παιδιά περάσουν από τα χέρια μου είτε μέσω της διδασκαλίας μου στο σχολείο είτε μέσα από τις Ζω.Ε.Σ. να γίνουν υπεύθυνοι κηδεμόνες κρατώντας από το χέρι τα κατοικίδια τους μέχρι την τελευταία τους πνοή! Αυτό και μόνο σημαίνει υπεύθυνη κηδεμονία ζώου. Τελεία και παύλα!
Με ποιους τρόπους θα μπορούσε να δοθεί ένα τέλος στις εγκαταλείψεις των ζώων που δεν φταίνε σε τίποτα και σε ποιο βαθμό θα συμβάλουν προς αυτή την κατεύθυνση οι Ζω.Ε.Σ.;
Λύση υπάρχει. Και η λύση του προβλήματος των εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων βρίσκεται πρωταρχικά στην παιδεία και έπειτα στην υιοθεσία από την πλευρά των Ελλήνων πολιτών, στις αυστηρές ποινές για τους παραβάτες από την πλευρά της πολιτείας, στην τιμωρία των παραβατών από την πλευρά της αστυνομίας και της ελληνικής δικαιοσύνης, αλλά κυρίως στην ανάληψη της υποχρέωσης από τον κάθε ένα από εμάς για σεβασμό και προστασία όλων των πλασμάτων της γης που βρίσκονται σε κίνδυνο. Στην καταγγελία όποιας επικίνδυνης πράξης για τη ζωή κάποιου ζώου της οποίας είμαστε μάρτυρες.
Οι Ζω.Ε.Σ. από μόνες τους όχι, δεν μπορούν να λύσουν το θέμα των αδέσποτων ψυχών που βασανίζονται καθημερινά στην κόλαση που λέγεται «ζωή στους ελληνικούς δρόμους και στα κυνοκομεία κολαστήρια». Μπορούν όμως να συμβάλλουν τα μέγιστα στη διαμόρφωση μιας νέας φιλοζωικής κουλτούρας. Δε βαδίζω στα τυφλά! Η πίστη μου στη δύναμη των ζωοφιλικών ενημερώσεων σε όποιον χώρο δρούνε παιδιά, ως το μοναδικό μέσο της αλλαγής της παιδείας και της κουλτούρας του, είναι τεράστια, ακλόνητη, ανίκητη και με τρομερές προδιαγραφές. Ποτέ δε με ενδιέφερε πόσους μαζί μου θα πάρω!
Εγώ και μόνη μου και από το χέρι τα άδολα κομμάτια της ζωής μου πάω! Έτσι έρχεται η αλλαγή! Ούτε από τον καναπέ ούτε από τους ακτιβισμούς του πληκτρολογίου κάνοντας κριτική σε άλλους. Για να φέρεις την αλλαγή πρέπει να γίνεις ο ίδιος η αλλαγή που θέλεις στον κόσμο να δεις!
Τι θα λέγατε σε κάποιον που σκέφτεται να ‘’υιοθετήσει’’ ένα σκυλάκι;
Εγώ προσωπικά δεν θα προσπαθούσα σίγουρα να πείσω κανέναν να υιοθετήσει ένα ζώο. Θεωρώ και επιμένω πως η υιοθεσία ενός ζώου αποτελεί μια ύψιστη πράξη αγάπης και υπευθυνότητας όπου δεν έχεις ανάγκη να σε πείσει κανείς για αυτό. Ή το θέλεις ή όχι! Δεν είναι μια απόφαση που θα πρέπει κάποιος να σου πει τα υπέρ και τα κατά της, ώστε να αποφασίσεις αν θα την πάρεις ή όχι. Αν έχεις ενδοιασμούς, είμαι σίγουρη πως κάπου στην πορεία θα τα βρεις σκούρα και ή θα μεταθέσεις το πρόβλημα της ανεύρεσης ενός νέου σπιτιού για το ζώο σου στον πρώτο ευαίσθητο φιλόζωο που θα βρεις ή θα το δούμε όλοι εμείς να βολτάρει ως ένα ακόμη παρατημένο πλάσμα στους δρόμους. Σε κάποιον όμως που έχει απόλυτα συνειδητά αποφασίσει να υιοθετήσει ένα πλάσμα που είτε βρίσκεται σε ένα κλουβί και κοιτά πίσω από τα σίδερα τη ζωή που περνά και χάνεται, είτε σε μια αυλή μόνο πολλές φορές και τυχερό που δεν βρέθηκε με τα αδέρφια του, «παιδιά» μιας ακόμη παράνομης γέννας, στα σκουπίδια είτε ακόμη χειρότερα γυρίζει μόνο, φοβισμένο, πεινασμένο και διψασμένο στους δρόμους με κίνδυνο κάθε στιγμή να χάσει τη ζωή του, πάντα μα πάντα θα του είμαι ευγνώμων και θα στέκομαι δίπλα του για ο, τι χρειαστεί, για αυτή την πράξη υπέρτατης αγάπης που ετοιμάζεται να κάνει. Η υιοθεσία αδέσποτου ζώου είναι για μένα μια απόφαση ζωής που σου ανοίγει έναν νέο μαγικό κόσμο όπου εκεί παρατηρείς καθημερινά κάποιον να ζει χάρη σε σένα. Να αφήνει πίσω την κόλαση και να χτίζει τον δικό του παράδεισο. Τα ζώα που υιοθετούνται τους χαρίζεται μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή που τόσο άδικα στέρησαν άλλοι.
Αυτό όμως που επίσης θα του έλεγα είναι ότι οι σκύλοι, όπως και όλα τα κατοικίδια ζώα, χρειάζονται χώρο, χρόνο και χρήμα. Όχι πολλά χρήματα, αλλά χρειάζονται! Για να ζουν με απόλυτη ευζωία που σημαίνει πως «ξοδεύω» τον απαραίτητο χρόνο, χώρο στη ζωή μου και χρήμα που απαιτείται για να νιώθει το ζώο μου καλά και ασφαλές κάτω από οποιαδήποτε συνθήκη της ζωής του. Το να βάλεις ένα αδέσποτο ζώο από τον δρόμο κατευθείαν στο σπίτι σου είναι ένα από τα πιο επικίνδυνα λάθη που θα μπορούσες να κάνεις για εσένα και για εκείνο. Κάθε σκύλος που συμβιώνει μαζί μας χρειάζεται εκπαίδευση χωρίς τη χρήση της παραμικρής μορφής βίας. Να μάθουμε τη γλώσσα του, ώστε να επικοινωνούμε! Οφείλουμε να σεβαστούμε τις φοβίες που μπορεί να έχει και να του δώσουμε όσο χρόνο χρειαστεί, ώστε να γίνει μέλος της οικογένειάς μας. Πλάι του με αγάπη, κατανόηση και φροντίδα.
Σας βλέπουμε συχνά να επισκέπτεστε παραλίες με αρκετό κόσμο και να βάζετε τους σκύλους σας στη θάλασσα, ενώ ταυτόχρονα διαβάζουμε πολλούς κηδεμόνες σκύλων να παραπονιούνται για την αντίδραση των υπολοίπων λουόμενων για τους δικούς τους σκύλους. Πώς το καταφέρνετε αυτό;
Αυτό είναι αλήθεια! Δεν δίστασα ποτέ να πάρω τον σκύλο μου στην παραλία για μπάνιο! Εκτός φυσικά από μέρες με υπερβολική ζέστη και εκείνες που θέλω να καθίσω πολλές ώρες στην παραλία. Δεν είναι εύκολο βέβαια το να έχεις τον σκύλο σου μαζί στην παραλία καθώς οφείλεις ανά πάσα ώρα και στιγμή να τον ελέγχεις. Δεν έχει φωνή να σου πει ότι διψάει ή ότι ζεσταίνεται! Κάθε μα κάθε φορά που θα βάλω τον σκύλο στη θάλασσα πάντα θα ρωτήσω όσους βρίσκονται δίπλα μας το αν τους ενοχλεί. Θεωρώ και αυτό προτείνω και σε όλους εκείνους που με ρωτάνε πως με τον σεβασμό κερδίζεις πολύ περισσότερα από ό, τι με την ένταση και την αυθάδεια. Επίσης κουβαλάω πάντα μαζί μου όλα τα απαραίτητα έγγραφά του. Φυσικά και είμαι υπέρ του να μπαίνουν οι σκύλοι στη θάλασσα, εφόσον αγαπούν το νερό ή έχουν κάποιο θέμα υγείας και θα τους κάνει καλό το κολύμπι. Σέβομαι όμως απεριόριστα και εκείνον που θα θεωρήσει ότι ο σκύλος μέσα στη θάλασσα είναι η μεγαλύτερη εστία μόλυνσης και ας έχει σβήσει εκείνος πριν τα δεκάδες τσιγάρα του στην άμμο. Δεν τον αποδέχομαι όμως! Τον σέβομαι για έναν και μόνο λόγο. Γιατί πιστεύω ακράδαντα πως κάθε φορά που ένας μισόζωος εκνευρίζεται με έναν φιλόζωο, θα την πληρώσει το επόμενο αδέσποτο ζώο που θα βρεθεί στον δρόμο του πρώτου ή ο επόμενος φιλόζωος που ίσως δεν έχει την ψυχραιμία να το διαχειριστεί. Σε γενικές γραμμές δεν είχα προβλήματα, έχουν υπάρξει όμως και φορές που έχει τύχει να έρθει άνθρωπος λαχανιασμένος μέσα στη ζέστη από 500 μέτρα απόσταση και να κάνει παρατήρηση ουρλιάζοντας κυριολεκτικά. Συμβαίνουν και αυτά! Αν στεκόμασταν σε κάθε άνθρωπο που ξύπνησε ένα πρωί «στραβωμένος» και θέλει με κάθε τρόπο να βρει κάποιον να μαλώσει, θα ήμασταν κλεισμένοι σπίτι μας και δεν θα απολαμβάναμε τις χαρές της ζωής. Η θάλασσα είναι ένα από τα αγαθά του πλανήτη μας. Στον πλανήτη αυτό δεν είμαστε μόνοι και οι σκύλοι είναι μέλη της οικογένειάς μας. Είναι όλα μέρος της φιλοσοφίας περί ισότητας δικαιωμάτων ανθρωπίνων και μη ανθρωπίνων ζώων! Είναι σίγουρα στάση ζωής.
