Οι διασώστες του ΕΚΑΒ, είναι οι αφανείς ήρωες της καθημερινότητάς μας. Πάντα σε εγρήγορση, έτοιμοι να παράσχουν την πολύτιμη βοήθειά τους και να δώσουν αγώνα με τον χρόνο για να σώσουν ανθρώπινες ζωές. Ο κ. Χαράλαμπος Καπνόπουλος είναι διασώστης - πλήρωμα ασθενοφόρου στο Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας. Ο κ. Καπνόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στο kedenews.gr μιλώντας για το δύσκολο επάγγελμα ή λειτούργημα που υπηρετεί τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του. Μια ζωή δηλαδή. Παράλληλα, έκανε ενδελεχή αναφορά στον τρόπο που γίνεται η μεταφορά ενός ανθρώπου με ύποπτο κρούσμα ή προσβεβλημένο από τον κορονοϊό μέσω του αεροσκάφους.
Συνέντευξη στην Κέλλυ Σαουάχ-ΜαραγκουδάκηΚύριε Καπνόπουλε αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την άμεση ανταπόκριση στο να παρουσιάσουμε το έργο που υπηρετείτε μέσα από το επάγγελμά σας και να το γνωρίσουμε καλύτερα. Θα ξεκινήσω τη συνέντευξη μέσω της επαγωγικής μεθόδου, δηλαδή από το ειδικό στο γενικό. Πείτε μου λίγα λόγια για εσάς, τις σπουδές σας και την οικογενειακή σας κατάσταση.
Ονομάζομαι Χαράλαμπος Καπνόπουλος και είμαι απόφοιτος τεχνικού λυκείου και απόφοιτος του ΕΚΑΒ. Είμαι παντρεμένος και έχω δύο παιδιά.
Είναι πολλά τα χρόνια που εργάζεστε στο αντικείμενο αυτό. Ήταν όνειρο ζωής, συνειδητή απόφαση ή προέκυψε με κάποιον άλλον τρόπο;
Βρίσκομαι στο 30ο έτος που εργάζομαι σε αυτό τον φορέα. Στο ΕΚΑΒ δηλαδή. Συγκεκριμένα από τις 31 Μαΐου του 1990. Προέκυψε εντελώς τυχαία. Εκείνη την περίοδο έμαθα για μία σχολή σχετικά με πληρώματα ασθενοφόρου που άνηκε στο ΕΚΑΒ από το 1989 και έτσι αποφάσισα να πάω. Μέχρι τότε η μόνη μου επαφή που είχα με τα ασθενοφόρα ήταν μέσα από τις ελληνικές ταινίες της εποχής. Τα ασθενοφόρα του Ερυθρού Σταυρού. Ως τότε δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα το κάνω αυτό. Μπήκα όμως μέσα και από τον πρώτο χρόνο της σχολής μάλιστα με είχε κερδίσει.
Οπότε δεν υπήρξε κάποιο πρότυπο σχετικό με το αντικείμενο ή μέντορας ώστε να σας συμβουλέψει να ακολουθήσετε αυτό το επάγγελμα;
Όχι κανένας και τίποτα! Μπήκα άγνωστος μέσα σε αγνώστους. Ήμασταν 220 άτομα στην πρώτη σχολή. Μικρά παιδιά. Μεγαλώσαμε μέσα στο ΕΚΑΒ. Δεν υπήρχε κάποιο πρότυπο για την εισαγωγή μου. Όμως στην πορεία βλέποντας, διαβάζοντας για το τι κάνουν οι διασώστες σε άλλες χώρες προσπάθησα μαζί με μια παρέα, μια μικρή ομάδα να βελτιωθούμε, να γίνουμε καλύτεροι.
Γνωρίζοντας ότι έχουν προκύψει τρία ατυχήματα με ελικόπτερα του ΕΚΑΒ και πως τώρα κάνετε χρήση ελικόπτερα/αεροσκάφη της πολεμικής αεροπορίας και του στρατού. Τι είναι εκείνο που κάνει αντίξοες τις συνθήκες;
Τα τελευταία δώδεκα (12) χρόνια εργάζομαι στο τμήμα αεροδιακομιδών. Ξεκίνησα από τα απλά ασθενοφόρα, τα ασθενοφόρα βασικής υποστήριξης, δούλεψα για τέσσερα (4) χρόνια σε κινητές μονάδες και μετά πήγα στο τμήμα αεροδιακομιδών όπου εργάζομαι μέχρι και σήμερα. Πράγματι, έχουν γίνει τρία ατυχήματα όντως με τα τρία ελικόπτερα Agusta-bell. Είναι αρκετές οι δυσκολίες και τις περισσότερες φορές προκύπτουν από τις καιρικές συνθήκες. Είτε έχουμε να κάνουμε με ελικόπτερο, είτε με αεροπλάνο. Το ελικόπτερο όπως καταλαβαίνετε είναι πιο ευάλωτο, είναι πιο μικρό σε όγκο. Δεν υπάρχει πτητικό μέσο. Εγώ μέχρι τότε ήξερα ότι υπήρχαν τα ελικόπτερα "παντός καιρού", τα γνωστά Super Puma. Όμως τεχνικοί, μηχανικοί κλπ μου έδωσαν να καταλάβω ότι δεν υπάρχει ιπτάμενο μέσο "παντός καιρού". Όλες οι μηχανές έχουν τα όριά τους. Γι' αυτό και είχαμε και κάποια ατυχήματα. Ίσως ξεπεράστηκαν τα όρια για αυτά που έκαναν.
Πως διαχειρίζεται η οικογένειά ένα μέλος που εργάζεται ως αεροδιασώστης; Πρόκειται για ένα επάγγελμα που κρύβει κινδύνους. Όταν μάλιστα η υγεία είναι το πολυτιμότερο αγαθό.
Λοιπόν, από την αρχή οφείλω να πω πως ήταν αρνητικοί. Δεν ήθελαν να το κάνω λόγω της επικινδυνότητας και της φύσης. Θέλοντας να πω πως το φυσιολογικό είναι πως ο άνθρωπος είναι γεννημένος για να περπατάει και όχι για να πετάει. Το φυσικό περιβάλλον είναι η γη και όχι ο αέρας. Όμως η πρόκληση και το αίσθημα αδρεναλίνης ήταν αυτό που μου κέντριζε το ενδιαφέρον. Ναι μεν το έχουν αποδεχτεί αλλά η ανησυχία της οικογένειας υπάρχει μέχρι και σήμερα. Φεύγοντας για τη δουλειά προσεύχονται για να πηγαίνουν όλα καλά.
Σχετικά με τον κορονοϊό έχουν ληφθεί τα απαραίτητα μέτρα προστασίας; Σας έχει δοθεί κατάλληλος ειδικός εξοπλισμός;
Από το ΕΚΑΒ και από το τμήμα που εργάζομαι αλλά και σε παλαιότερα χρόνια μπορώ να πω πως ένα μέρος των διασωστών ήταν πάντοτε καλά προετοιμασμένο και εκπαιδευμένο για τέτοιες περιπτώσεις. Κάναμε δηλαδή πολλές ασκήσεις χρησιμοποιώντας όλα τα μέτρα προστασίας αλλά δε φανταζόμασταν ποτέ ότι θα ερχόταν μια μέρα που όσα κάναμε στις εκπαιδεύσεις θα τα εκτελούσαμε και στην πραγματικότητα. Σαν ΕΚΑΒ είμαστε καλά προετοιμασμένοι διασώστες. Έχουμε τον κατάλληλο εξοπλισμό και υπάρχει επάρκεια τουλάχιστον στο τμήμα που εργάζομαι. Έχουμε αντιμετωπίσει περιστατικά και ύποπτα αλλά και επιβεβαιωμένα κρούσματα του covid-19, παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα!
Ποια είναι η όλη διαδικασία από τη στιγμή που θα κληθείτε μέχρι τη μεταφορά στο νοσοκομείο;
Για την διενέργεια μιας αεροδιακομιδής υπάρχει μια αλυσίδα. Η βάση βρίσκεται στην Ελευσίνα που δέχεται την κλήση από τον αναγγέλοντα γιατρό, γίνονται οι συνεννοήσεις, βρίσκεται το νοσοκομείο υποδοχής και μόλις ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία ξεκινάει και η αεροδιακομιδή. Η αεροκομιδή προετοιμάζεται από την πρώτη στιγμή της κλήσης γιατί για να πραγματοποιηθεί μια αεροκομιδή η Πολεμική Αεροπορία την ημέρα χρειάζεται 30' ετοιμότητα ενώ το βράδυ 60'. Παράλληλα με όλες αυτές τις διαδικασίες εμείς έχουμε ετοιμαστεί και αναμένουμε τη θετική απάντηση για να ξεκινήσουμε. Αυτή τη περίοδο, για αυτά τα περιστατικά χρησιμοποιούμε ένα θάλαμο ειδικής πίεσης στον οποίο είχαμε λάβει από το παρελθόν την κατάλληλη εκπαίδευση και έτσι μπορούμε να τελέσουμε με ασφάλεια την μεταφορά με ελικόπτερο ή αεροσκάφος.
Υπήρξε στιγμή σε αυτούς τους δυο μήνες που εσείς και το πλήρωμα ανησυχήσατε για τα κρούσματα του κορονοϊού;
Από την αρχή που συνέβησαν τα μέτρα για τον Covid-19 έχω συμμετάσχει σε τρεις αεροδιακομιδές. Ένα επιβεβαιωμένο κρούσμα και δύο ύποπτα. Στο τμήμα δεν ανησυχούμε ποτέ για κάτι που γνωρίζουμε. Όταν γνωρίζουμε ότι κάποιος είναι θετικός στον ιό ή έχει τα συμπτώματα παίρνουμε πάντα τα κατάλληλα μέτρα προστασίας οπότε συνεπώς και δεν μας ανησυχεί κάτι. Εκείνο που μας φοβίζει περισσότερο είναι για ότι δεν γνωρίζουμε. Η διασπορά του ιού είναι από ανθρώπους που δεν προσέχουν και μπορεί να βρίσκονται τριγύρω μας. Οπότε αν δεν λαμβάνουμε και εμείς καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας τα κατάλληλα μέτρα προστασίας που έχει εκδώσει και ο ΕΟΔΥ τότε μόνο κινδυνεύουμε.
Σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που βιώνει η χώρα μας αντιλαμβάνεστε το «ευχαριστώ» του κόσμου; Και αν ναι διηθηθείτε μου κάποιο περιστατικό.
Μετά από τριάντα ολόκληρα χρόνια, είναι η πρώτη φορά που ζω αυτή την κατάσταση! Το "ευχαριστώ" δηλαδή του κόσμου απέναντι στους διασώστες και γενικά στο υγειονομικό προσωπικό. Ανατρέξτε στα δελτία ειδήσεων που μέχρι πριν λίγα χρόνια κανένα δελτίο δεν έκανε ουδεμία θετική αναφορά για το ΕΚΑΒ. Οι αναφορές στα δελτία ειδήσεων είχαν να κάνουν μόνο με κριτική. Γιατί καθυστέρησε το ασθενοφόρο και γιατί δεν βρέθηκε στο σημείο, δίχως ποτέ να εξετάσουν τους λόγους που συνέβαιναν όλα αυτά. Σήμερα επειδή άλλαξαν λίγο τα πράγματα άλλαξε και η κοινή γνώμη. Η κοινή γνώμη αλλάζει εύκολα όταν αντιληφθεί τον κίνδυνο και τη σοβαρότητα της κατάστασης, βλέποντας ως ελπίδα για τη ζωή έναν διασώστη. Για αυτό έχει αλλάξει και η νοοτροπία του κόσμου. Ελπίζω να συνεχιστεί και όταν τελειώσει όλο αυτό και να μην αρχίσουν τα αρνητικά σχόλια τόσο από τα ΜΜΕ όσο και από τους πολίτες. Το ΕΚΑΒ όπως έδινε έτσι συνεχίζει να δίνει τον καλύτερό του εαυτό ίσως με λιγότερο πλήρωμα αλλά με περισσότερα ασθενοφόρα.
Στον ελεύθερό σας χρόνο γνωρίζω πως ασχολείστε και με τις πρώτες βοήθειες. Κάνετε σεμινάρια σε πολίτες και αστυνομικούς bls/trauma. Πείτε μου λίγα λόγια για αυτό.
Στον ελεύθερό μου χρόνο κάνω διαρκή εκπαίδευση. Το "μικρόβιο" της εκπαίδευσης μπήκε όταν ξεκίνησα να βγάζω το ΙΕΚ του ΕΚΑΒ. Όπως σας είπα πριν από 30 χρόνια ξεκινήσαμε με μια ετήσια εκπαίδευση που είχε γίνει για να μπούμε στο Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας που λίγο πριν είχε συσταθεί. Το 2000 και έπειτα δημιουργήθηκε και το ΙΕΚ του ΕΚΑΒ και μέσα από αυτό μου γεννήθηκε το "μικρόβιο" της εκπαίδευσης. Έτσι άρχισα να ψάχνω με ποιον τρόπο μπορώ και εγώ να μεταλαμπαδεύω τη γνώση που μέχρι τότε συνάδελφοι μου και γιατροί μου είχαν προσφέρει. Έτσι ξεκίνησα να πιστοποιούμαι σε διάφορα διεθνή προγράμματα όπως το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Αναζωογόνησης, την NAEMT (Αμερικάνικη εταιρία χειρουργών-ορθοπεδικών-διασωστών) και έγινα πιστοποιημένος εκπαιδευτής. Από τότε μεταλαμπαδεύω τις γνώσεις μου σε συναδέλφους-διασώστες, σε αστυνομικούς και σε πολίτες.
Κλείνοντας θέλω να μου αναφέρετε μια στιγμή της καριέρα σας που σας έχει στιγματίσει αλλά και κάποια ακόμη που σας έκανε να αισθάνεστε περήφανος.
Είναι αρκετά τα περιστατικά που θα μπορούσα να σκεφτώ. Εκείνο που με στιγμάτισε ήταν η πτώση του αεροσκάφος Helios Airways όπου έτυχε να είμαι ο πρώτος ανταποκριτής μαζί με έναν γιατρό όταν μας δόθηκε αυτή η κλήση. Το ότι βρέθηκα μπροστά στον τόπο της τραγωδίας είναι κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο. Οτιδήποτε μπορεί να προκύψει από εδώ και πέρα δε νομίζω να μπορεί να συγκριθεί με ότι αντίκρισα. Μέχρι την σημερινή πορεία μου δεν μπορώ να ξεχάσω σαν εικόνα το φτερό του αεροσκάφους που έχει δει μέσα από τις τηλεοράσεις όλος ο πλανήτης γκρεμισμένο και ύστερα μέσα στις χαράδρες το αεροσκάφος με τους νεκρούς επιβαίνοντες. Υπερηφάνεια αισθάνομαι κάθε φορά που ακούω ένα ευχαριστώ ή όταν κάποιος ανανήπτει γνωρίζοντας ότι βοήθησα στο να γυρίσει υγιής στο σπίτι του. Θεωρώ πως αυτό είναι η μεγαλύτερη ηθική ανταμοιβή!
[video width="640" height="368" mp4="/wp-content/uploads/2020/04/video-1586693573.mp4"][/video]
