Ο πιλότος με καταγωγή από την Κρήτη και τη Μεσσηνία, που κάνει σχέδια στον ουρανό και εκπληρώνει ευχές παιδιών με ειδικές ανάγκες-Ο Δημήτρης Νεονάκης ανοίγει την καρδιά του στο kedenews.grΣυνέντευξη στη Βίκυ Καλοφωτιά
Όλα ξεκίνησαν από ένα περιστατικό που σόκαρε την τοπική κοινωνία στη Νέα Σκοτία του Καναδά αλλά και ανθρώπους σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Με αφορμή αυτό το γεγονός, ο Δημήτρης Νεονάκης ‒ο Έλληνας πιλότος που έφυγε από την πατρίδα του στην ηλικία των 18 ετών για να αναζητήσει την τύχη του στο εξωτερικό‒ ζωγράφισε με το αεροπλάνο του μια καρδιά στον ουρανό. Από εκείνη την ημέρα, μέσω μιας αεροπορικής εφαρμογής, χαράσσει στον εναέριο καμβά σκίτσα, τα οποία εμπνέεται από διάφορα σημαντικά γεγονότα, και στη συνέχεια τα αποτυπώνει σε διαδρομή πτήσης.
Την περασμένη άνοιξη το όνομά του ταξίδεψε ακόμη πιο μακριά, όταν τα ραντάρ κατέγραψαν το σχέδιο με το οποίο θέλησε να αποτίσει φόρο τιμής στον αδικοχαμένο Αφροαμερικανό Τζορτζ Φλόιντ: μια υψωμένη γροθιά, σύμβολο ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού. Η δράση του όμως δεν σταματάει εκεί, καθώς παράλληλα κάνει πραγματικότητα τα όνειρα παιδιών με ειδικές ανάγκες, ταξιδεύοντας με το αεροπλάνο του μαζί τους στους αιθέρες. Έτσι εκπληρώνει την ευχή τους να γίνουν για κάποιες ώρες πιλότοι πριν «φύγουν» από τη ζωή, καθώς κάποια από αυτά βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο ανίατων ασθενειών.
Το kedenews.gr επικοινώνησε μαζί του και εκείνος πρόθυμα άνοιξε την καρδιά του και μίλησε για όλα όσα αφορούν τη βαθιά ανθρώπινη δράση του, την αγάπη του για την πατρίδα και την πίστη του ότι η καλοσύνη μπορεί να σώσει τον κόσμο.
Το «Dream Wings» («Τα Φτερά των Ονείρων») είναι μια δική μου πρωτοβουλία, η οποία δίνει την ευκαιρία σε παιδάκια με ειδικές ανάγκες, και ιδίως σε όσα είναι σε αναπηρικές καρέκλες ή βιώνουν μια δύσκολη κατάσταση στην υγεία τους, να έχουν μια εμπειρία κάνοντας κάτι εντελώς διαφορετικό. Να πετάξουν, δηλαδή, με ένα τετραθέσιο αεροπλάνο και να κάθονται δίπλα μου στο δεξί κάθισμα ως συγκυβερνήτες. Αλλά και οι γονείς τους έχουν την ευκαιρία να βιώσουν αυτή την εμπειρία μαζί μας και να περάσουμε 2-3 ώρες ευχάριστα, συζητώντας για διάφορα άλλα πράγματα πέρα από τη δυσκολία που αντιμετωπίζουν.
Υπάρχουν, επίσης, κάποια παιδάκια που βρίσκονται στο τελευταίο στάδιο της μάχης με μια ανίατη ασθένεια, όταν οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια μη μπορώντας να κάνουν κάτι άλλο, οπότε όλο αυτό που συμβαίνει όταν πετάμε μαζί είναι κάτι σαν μια ευχή του παιδιού, η οποία πραγματοποιείται πριν συμβεί το μοιραίο. Έχω πετάξει με πάρα πολλά παιδάκια που δυστυχώς μετά από κάποιους μήνες «έφυγαν» από τη ζωή και έχω γράψει τα ονόματά τους στο δεξί φτερό του αεροπλάνου.
Ορισμένα στην αρχή είναι σκεπτικά, αλλά μόλις μπαίνουν στο αεροπλάνο και απογειωνόμαστε, τρελαίνονται από τη χαρά τους, είναι γι’ αυτά κάτι φανταστικό! Έχω πετάξει και με παιδάκια που είναι τυφλά ‒ ένα από αυτά ήθελε μάλιστα να γίνει πιλότος. Φυσικά το όνειρό του δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, αλλά το πραγματοποιώ εγώ με αυτόν τον τρόπο. Έχω πετάξει μαζί του αρκετές φορές και τον έχω μάθει να πετάει. Αυτό που είναι απίθανο είναι ότι έχει ανεπτυγμένη τη λεγόμενη έκτη αίσθηση, την οποία εμείς που βλέπουμε δεν τη διαθέτουμε. Αισθάνεται, δηλαδή, αυτό το τρισδιάστατο στοιχείο, το οποίο έχει αναπτύξει μέσα από το ότι δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει τα μάτια του για να δει.
Όλο αυτό ξεκίνησε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μέχρι σήμερα με γνωρίζει πια πολύς κόσμος. Πρόκειται για γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες, που επικοινωνούν μαζί μου για να κλείσουν τη θέση τους σε αυτά τα εναέρια ταξίδια. Αυτή τη στιγμή βρίσκονται ήδη στη λίστα εξήντα οικογένειες. Τώρα βέβαια έχω σταματήσει λόγω του κορονοϊού και κάνω μόνο ειδικές πτήσεις, που αφορούν είτε παιδάκια που βρίσκονται στο τελικό στάδιο της ζωής τους ή κάποια που βρίσκονται σε στάδιο ανάρρωσης, έχοντας κάνει μια μεγάλη χειρουργική επέμβαση και παίρνοντας εξιτήριο μετά από αρκετό χρονικό διάστημα που έχουν μείνει στο νοσοκομείο.
Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να μεταφέρετε μέσα από το έργο σας;Αυτή τη στιγμή βρισκόμαστε σε μια εποχή που παρακολουθείς τηλεόραση και δεν βλέπεις τίποτα καλό. Αυτές οι ιστορίες, λοιπόν, δίνουν στους ανθρώπους μια ελπίδα ότι υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο ‒ και πραγματικά πιστεύω ότι χωρίς καλοσύνη δεν μπορούμε να πάμε πουθενά. Αν δεν ενδιαφερθεί ο ένας για τον άλλον και δεν βοηθήσει τον διπλανό του, δεν πρόκειται να υπάρξει πρόοδος στην κοινωνία. Θέλω, λοιπόν, να διαδώσω το μήνυμα της καλοσύνης.
Εύχομαι και άλλοι άνθρωποι, σε όποιον τομέα κι αν ασχολούνται, να πάρουν μια σελίδα από το βιβλίο το δικό μου και να κάνουν κι αυτοί το ίδιο, είτε με το να βοηθήσουν εθελοντικά σε ένα νοσοκομείο είτε με οτιδήποτε άλλο μπορούν να κάνουν για να προσφέρουν στον συνάνθρωπο. Χωρίς αλληλεγγύη δεν γίνεται τίποτα, και αυτό το λέω έχοντας ταξιδέψει σε εβδομήντα διαφορετικές χώρες και έχοντας μάθει πολλά. Ένα από αυτά είναι ότι όποια κοινωνία έχει αλληλεγγύη προοδεύει και γίνεται πιο ευτυχισμένη. Μια κοινωνία που είναι ευτυχισμένη έχει ταυτόχρονα και επιτυχία.
Επίσης, θέλω να αποκτήσουν όλοι την επίγνωση του πώς είναι να είσαι γονιός ενός παιδιού που αντιμετωπίζει κάποιο σοβαρό πρόβλημα με την υγεία του. Οι περισσότεροι άνθρωποι πηγαίνουν στις δουλειές τους και απορροφώνται από τις καθημερινές ασχολίες τους, αλλά δεν ξέρουν τι τραβάει μια οικογένεια που έχει ένα παιδί το οποίο περνάει τη ζωή του καθηλωμένο πάνω σε ένα καρότσι ή έπαθε ένα σοβαρό ατύχημα και αιμορραγεί στο κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου.
Εκτός από την αγάπη σας για τα παιδιά, έχετε μία ακόμη: την εναέρια ζωγραφική. Μιλήστε μας γι’ αυτήν.Αυτό ξεκίνησε τον περασμένο Απρίλιο, όταν συνέβη κάτι δυσάρεστο που μας σόκαρε όλους εδώ στη Νέα Σκοτία του Ανατολικού Καναδά, τότε που βγήκε κάποιος στους δρόμους και σκότωσε εν ψυχρώ 22 ανθρώπους. Θυμάμαι ότι εκείνο το απόγευμα ήμουν τόσο σοκαρισμένος, που μπήκα στο αεροπλάνο για να κάνω μια βόλτα μόνος μου, όπως κάθε φορά που θέλω να αποφορτιστώ από έγνοιες και προβλήματα.
Ήταν εκείνη την ημέρα που μέσω μιας εφαρμογής αεροπορίας ζωγράφισα μια καρδιά ακριβώς πάνω από την περιοχή μας ‒ η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να γίνει μετά τόσος ντόρος γι’ αυτό το σχέδιο. Έπειτα όμως κατάλαβα ότι ο κόσμος το είχε ανάγκη και ζητούσε μια μικρή ιστορία για να αισθανθεί λίγο καλύτερα μετά το τραγικό συμβάν. Η ιστορία αυτή εξαπλώθηκε κατόπιν σε όλη τη Βόρεια Αμερική. Θυμάμαι, την επόμενη μέρα, όταν προσγειώθηκα και έφτασα στο σπίτι, δέχτηκα χιλιάδες μηνύματα, αλλά εγώ πήγα κατευθείαν για ύπνο, δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν.
Αργότερα πήρα τηλέφωνο την κόρη μου που μένει στο Λος Άντζελες και της είπα: «Αλεξάνδρα, χθες πήγα και ζωγράφισα μια καρδιά στον ουρανό» και μου απάντησε ότι το είχε ήδη δει, όπως και όλη η Αμερική. Στη συνέχεια της είπα: «Με παίρνουν τηλέφωνο δημοσιογράφοι για να μιλήσω γι’ αυτό. Τη στιγμή που εδώ έχουμε 22 άτομα νεκρούς, αυτοί παίρνουν τηλέφωνο εμένα; Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν». Κι εκείνη μου εξήγησε: «Μπαμπά, μην το βλέπεις έτσι, γιατί αυτή τη στιγμή, μετά από αυτό που συνέβη αλλά και με την πανδημία που ζούμε, ο κόσμος ζητάει και έχει ανάγκη από τέτοιες ιστορίες».
Έπειτα από τέσσερις μέρες ο αεροπόρος μέσα μου άρχισε να σκέφτεται: «Μα, καλά, πώς το έκανα αυτό;», και όλο αυτό μου άρεσε πάρα πολύ. Με κάθε αφορμή στη συνέχεια, με κάτι που συνέβαινε, ζωγράφιζα το σχέδιο που ήθελα και το εφάρμοζα ξανά εν πτήσει, όπως όταν έπεσε το καναδικό ελικόπτερο στην Κεφαλονιά ‒τότε ζωγράφισα ένα πουλί‒ ή μια άλλη φορά που έγραψα το όνομα ενός τρίχρονου παιδιού που είχε εξαφανιστεί ή όταν ζωγράφισα τη γροθιά με αφορμή τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ και πολλά άλλα σχέδια. Μου παίρνει περίπου 4-5 ώρες για να τα ζωγραφίσω στην εφαρμογή, μετά τα ραντάρ πιάνουν την πορεία του αεροπλάνου και, αν την κρατήσω σωστή, βγαίνει ακριβώς το σχέδιο που ζωγράφισα στην οθόνη του τάμπλετ.
Το πιο ωραίο για εμένα, και το πιο αγαπημένο, είναι αυτό που είχα ζωγραφίσει στη Γιορτή του Πατέρα. Έκανα μια ζωγραφιά με εμένα και την κόρη μου, τη Γεωργία, κρατώντας την από το χέρι. Επίσης, το όνειρό μου είναι να ζωγραφίσω κάτι πάνω από τα ελληνικά νησιά, αλλά ακόμα δεν έχω σκεφτεί τι θα είναι αυτό το σχέδιο. Ελλάδα είναι όμως αυτή! Έχει πολλά που μπορούν να με εμπνεύσουν!
Η ρακή! (Γελάει.) Η μητέρα μου ήταν από την Πελοπόννησο και ο πατέρας μου από την Κρήτη, αλλά έχω γεννηθεί σε ένα χωριό της Μεσσηνίας, το Κεντρικό, και έχω μεγαλώσει και στους Αγίους Αποστόλους Ρεθύμνης. Την Ελλάδα την έχω στην καρδιά μου και έρχομαι κάθε χρόνο, είναι η πατρίδα μου. Φυσικά, πατρίδα μου είναι και ο Καναδάς ‒ έχω δύο πατρίδες. Η καρδιά μου, όμως, χτυπάει πάρα πολύ για την Ελλάδα. Για τους ανθρώπους, την ομορφιά της, τον τόπο, το καλό φαγητό, το κέφι, τα τραγούδια της, που αγαπώ πολύ, και την ποίηση. Μου αρέσουν ιδιαίτερα ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Νίκος Καββαδίας. Το αεροπλάνο μου άλλωστε το έχω ονομάσει «Το πνεύμα του Νίκου Καββαδία».
