Το ελληνικό χωριό που τα σπίτια του γέρνουν από καθίζηση και κατολισθήσεις-Οι λιγοστοί κάτοικοι προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες-Το κράτος τούς έχει εγκαταλείψει
Της Βίκυς Καλοφωτιά
Πριν από εξήντα χρόνια ήταν ένα χωριό της Ελλάδας με καταπράσινους λόφους και ανθισμένες πλαγιές, με έναν παραδοσιακό νερόμυλο, τέσσερα αποστακτήρια με καζάνια, πλούσιες σοδειές με κάστανα, μυρωδιές από βότανα και κρυστάλλινο νερό που δρόσιζε τους κατοίκους και έρεε από τις δεκαπέντε πηγές που βρίσκονταν στην περιοχή. Δεξιά και αριστερά του κεντρικού οικισμού απλώνονταν 3.500 στρέμματα καστανοδάσους, όπου ζούσαν αγριογούρουνα, λύκοι, αλεπούδες, τσακάλια, πέρδικες και μπεκάτσες, και ανεβαίνοντας κανείς στην περίφημη κορυφή της Καράβας (1.618 μ.) απολάμβανε την πιο μαγευτική θέα στον θεσσαλικό κάμπο.
Το Ροπωτό Τρικάλων έμοιαζε χωρίς καμιά αμφιβολία με επίγειο παράδεισο, όπου ζούσαν με τις οικογένειές τους κυρίως δενδροκαλλιεργητές αλλά και γεωργοκτηνοτρόφοι, οι οποίοι όλη την ημέρα κέρδιζαν με τον ιδρώτα τους τον επιούσιο στα χωράφια και το βράδυ μαζεύονταν γύρω από το τραπέζι και γεύονταν τις τοπικές λιχουδιές, πίνοντας και μια γουλιά κρασί, ως επιβράβευση των κόπων τους.
Όλα όμως άρχισαν σταδιακά να αλλάζουν από τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή του στο χωριό και την τριγύρω περιοχή το γεωλογικό φαινόμενο της καθίζησης και των κατολισθήσεων, που μέχρι και σήμερα βρίσκεται σε συνεχή εξέλιξη, κάνοντας εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή των λιγοστών κατοίκων ‒από τους σχεδόν 800 που απαριθμούσε πριν το χωριό‒, οι οποίοι έχουν πλέον απομείνει ως πιστοί φρουροί του τόπου τους. Η κατάσταση κορυφώθηκε το 2012, όταν το σαθρό έδαφος υποχώρησε όσο ποτέ άλλοτε, δίνοντας την αίσθηση ότι κυριολεκτικά ρουφάει τα σπίτια και καταστρέφει δρόμους και μονοπάτια.
Ως αποτέλεσμα, πολλά από τα κτίρια του ελληνικού αυτού χωριού, που κάποτε ήταν γεμάτο ζωή και ζωντάνια, κατέρρευσαν ή απέκτησαν πολύ επικίνδυνη κλίση, κάτι που κατέστησε απαγορευτική τη διαμονή των κατοίκων. Το Ροπωτό Τρικάλων δίνει πια την εντύπωση ότι έχει χαθεί από τον χάρτη και είναι ένα χωριό… φάντασμα, αφού έχουν αλλάξει η θέση και η ρυμοτομία του και έχει σχεδόν ερημώσει. Συχνά-πυκνά όποιος περπατάει ακόμα και σήμερα στο χωριό νιώθει τη γη να τρέμει και αρκετές φορές να υποχωρεί κάτω από τα πόδια του.
Ωστόσο, αυτό που μέσα σε όλη αυτή την ιδιαιτέρως επικίνδυνη κατάσταση είναι εντυπωσιακό είναι το ότι ένα μεγάλο μέρος των σπιτιών και η εκκλησία του χωριού, ο Ιερός Ναός της Παναγίας της Θεοτόκου, κύλησαν χωρίς να καταστραφούν, με αποτέλεσμα απλώς να στέκονται γυρτά στην πλαγιά του βουνού.
Χτισμένο σε υψόμετρο 750 μέτρων, το χωριό Ροπωτό Τρικάλων είναι διάσπαρτο σε επτά οικισμούς, σε μια ακτίνα επτά χιλιομέτρων, στις πλαγιές της Καραβούλας στη Νότια Πίνδο. Πολλοί κάτοικοι του χωριού, τα σπίτια των οποίων έχουν πέσει, φέρονται να μένουν σε αυτοσχέδιες καλύβες, καθώς προτίμησαν να μείνουν πίσω και να μην ακολουθήσουν τις 300 οικογένειες που εγκατέλειψαν σταδιακά την περιοχή, προκειμένου να προστατευτούν από τη μανία της φύσης.
Με τις βροχοπτώσεις ή τα χιόνια είναι θέμα χρόνου να ξεκινήσει μια νέα καθίζηση, καθιστώντας έτσι την περιοχή μια διαρκώς ενεργή «νάρκη». Η κρατική αδιαφορία έχει αγανακτήσει τους κατοίκους του χωριού αλλά και όσους αναγκαστικά έφυγαν από αυτό. Είναι ο τόπος τους και τον πονάνε, και αυτό δεν αλλάζει, όσα χιλιόμετρα κι αν απομακρυνθούν και σε όποιο μέρος της γης κι αν φτάσουν.
Πρόκειται για ένα μέρος που έχει τραβήξει την προσοχή ξένων ειδησεογραφικών πρακτορείων από όλο τον κόσμο, τα οποία κάνουν λόγο για ένα χωριό που το έχει «καταπιεί» η γη, προκαλώντας, μεταξύ άλλων, απορία γιατί δεν μεριμνούν η πολιτεία και οι εκάστοτε κυβερνήσεις για την αποκατάσταση των ανυπολόγιστων φθορών και την προστασία των ανθρώπων που ακόμα το κατοικούν.
Μάλιστα, το δίκτυο ειδήσεων για τους Έλληνες ανά τον κόσμο «Greekreporter» οπτικοποίησε, στο πλαίσιο ενός ντοκιμαντέρ, τη σπάνια περίπτωση του ελληνικού αυτού χωριού, που από παράδεισος έχει μετατραπεί σε έναν τόπο όπου κυριαρχούν ο μαρασμός, η θλίψη και ο φόβος για το τι θα συμβεί το αμέσως επόμενο λεπτό. Ωστόσο, η σπίθα της ελπίδας δεν παύει να καίει ποτέ. Ευτυχώς…
