H δεύτερη πιο φονική φυσική καταστροφή στη νεότερη ιστορία της Ελλάδας, η φονική πυρκαγιά στο Μάτι, ανέδειξε την επιτακτική ανάγκη υιοθέτησης ολοκληρωμένων, αντικειμενικών, και επιστημονικά τεκμηριωμένων εργαλείων και υπηρεσιών για την αποτελεσματικότερη αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών.
Σαν σήμερα, 23 Ιουλίου, το 2018, δυο μεγάλες πυρκαγιές ξέσπασαν σχεδόν ταυτόχρονα στην Αττική. Η πρώτη ήταν στην Κινέττα, λίγα λεπτά μετά τις 12 το μεσημέρι. Η φωτιά είχε ταχύτητα 100 χλμ/ώρα και κατευθύνθηκε προς τους οικισμούς, οι οποίοι εκκενώθηκαν άμεσα. Κάηκαν περιουσίες σπίτια και χιλιάδες στρέμματα.
Λίγες ώρες αργότερα μια νέα φωτιά ξέσπασε στο Νταού Πεντέλης. Στην αρχή κατευθυνόταν προς τον Διόνυσο καίγοντας χαμηλή βλάστηση. Λίγο όμως μετά τις 5 το απόγευμα άλλαξε κατεύθυνση και οι άνεμοι έγιναν ισχυρότεροι. Με την ταχύτητά τους να φτάνει τα 124 χλμ/ώρα, η φωτιά εξαπλώθηκε με αδιανόητη ταχύτητα και κατευθύνθηκε προς την Ραφήνα, τον Νέο Βουτζά και αργότερα στο Κόκκινο Λιμανάκι και το Μάτι. Μέσα σε μια ώρα η φωτιά είχε φτάσει στην θάλασσα.
Στο Μάτι κάηκαν εκατοντάδες σπίτια και οχήματα. Η τραγωδία όμως, όσο περνούσε η ώρα μεγάλωνε. Πολλοί κάτοικοι δεν πρόλαβαν να φύγουν και εγκλωβίστηκαν. Σε ένα μόνο οικόπεδο βρέθηκαν 26 νεκροί, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να βρουν δίοδο προς την θάλασσα. Κάποιοι πνίγηκαν στην θάλασσα στην προσπάθειά τους να αποφύγουν τις φλόγες. Ο συντονισμός του κρατικού μηχανισμού αποδείχθηκε ανεπαρκής, τα λάθη διαδέχονταν το ένα το άλλο, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι που ζούσαν την τραγωδία, να μείνουν αβοήθητοι.
Όσο περνούσαν οι ημέρες, ο αριθμός των θυμάτων ανέβαινε. Τα θύματα της τραγωδίας έφτασαν τα 102. Οι ηλικίες των θυμάτων ήταν από 6 μηνών μέχρι 93 ετών. Ο θρήνος ήταν ανείπωτος. Πολλοί από εκείνους που κατάφεραν να γλιτώσουν, έχασαν κάποιο αγαπημένο πρόσωπο. Το σκηνικό ήταν τρομακτικό και η χώρα ήταν σοκαρισμένη.
Πρόκειται για την δεύτερη φονικότερη πυρκαγιά του 21ου αιώνα παγκοσμίως, μετά τις πυρκαγιές στην Αυστραλία τον Φεβρουάριο του 2009 που άφησαν πίσω τους 180 νεκρούς. Δυο χρόνια μετά, οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και το μέγεθος της τραγωδίας δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί.
