Ο πιλότος κατασκοπευτικών αεροπλάνων των ΗΠΑ που έγινε Ιερέας

Η περίοδος του ψυχρού πολέμου ήταν μια ιστορική περίοδος πολύ δύσκολη για ολόκληρη την ανθρωπότητα. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι στιγμές κατά τις οποίες στην διάρκεια των σχεδόν τεσσάρων δεκαετιών που ακολούθησαν τον Δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που ο φόβος για ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα ερχόταν πολύς συχνά στην επικαιρότητα σκορπίζοντας τον φόβο της καταστροφής

Του Κώστα Παππά

Για τους νεότερους σημειώνουμε ότι με τον όρο Ψυχρός Πόλεμος έμεινε γνωστός στην ιστορία ο ανταγωνισμός σε γεωπολιτικό, στρατιωτικό και οικονομικό επίπεδο ανάμεσα σε δύο κύρια μπλοκ χωρών , το Δυτικό μπλοκ, με ηγέτιδα δύναμη τις ΗΠΑ και το Ανατολικό μπλοκ με ηγέτιδα δύναμη την πρώην Σοβιετική Ένωση. Η ιστορική αυτή περίοδος διήρκησε από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου μέχρι την πτώση της ΕΣΣΔ. Μέσα στα χρόνια αυτά χιλιάδες άνθρωποι , κάποιοι από αυτούς και Έλληνες βρέθηκαν στα δίκτυα κατασκοπείας και αντικατασκοπίας των δύο μεγάλων δυνάμεων ανάλογα με τα ιδεολογικά και πολιτικά πιστεύω του καθενός.

Μέσα σε αυτό το δύσκολο και εξαιρετικά ανταγωνιστικό πλαίσιο γεννήθηκε και μεγάλωσε ο πρωταγωνιστής της παρακάτω ιστορίας, ο ιερέας π. Άρης Μητράκος, ο οποίος υπηρέτησε ως πιλότος των κατασκοπευτικών πολεμικών αεροσκαφών των ΗΠΑ σε δύσκολες περιοχές του πλανήτη, όπως η Μεσόγειος, σε μία κρίσιμη περίοδο του ψυχρού πολέμου , όπου οι λεπτοί χειρισμοί και ο καθημερινός κίνδυνος γινόταν για τους ανθρώπους που υπηρετούσαν στις θέσεις αυτές μια δεύτερη φύση.

Τα τελευταία χρόνια ο π. Άρης Μητράκος έχει αφιερωθεί στην μελέτη της ανάπτυξης και της ανανέωσης της ενορίας του. Του αρέσει ιδιαίτερα να μαθαίνει νέες γλώσσες, ενώ παρουσιάζει εδώ και πολλά χρόνια την δεξιοτεχνία του και στην κιθάρα.

Ως οικογενειάρχης έχει δύο παιδιά μαζί με την Πρεσβυτέρα Valerie. Ο άνθρωπος που κατασκόπευε με κίνδυνο της ίδιας της ζωής του πλοία και υποβρύχια των Σοβιετικών αποφάσισε να γίνει ιερέας , χωρίς να έχει κάποια ειδική σχέση η επαφή μέχρι τότε με την Εκκλησία, όπως συμβαίνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις.

Η ιστορία του πραγματικά είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Εντοπίσαμε στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια τον Ορθόδοξο ιερέα, ο οποίος υπηρετεί από το 2008 στην εκκλησία της Αγίας Τριάδος στο Σαν Φρανσίσκο και πλέον αφιερώνει σχεδόν όλη του την ημέρα στις υποθέσεις της ενορίας του. Ο π. Άρης είναι μια ακόμα ζωντανή απόδειξη ότι αυτά που μοιάζουν αδύνατα για τον άνθρωπο μπορεί να γίνουν δυνατά από το Θεό , καθώς άνθρωποι οι οποίοι προορίζονταν για κάποια άλλη σταδιοδρομία, όπως ο πρωταγωνιστής αυτής της ιστορίας , τελικά χειροτονήθηκαν ιερείς και προσφέρουν την ίδια την ύπαρξή τους στο θυσιαστήριο.

Τα χρόνια στις Ένοπλες Δυνάμεις των ΗΠΑ και οι επικίνδυνες αποστολές

Στην επικοινωνία που είχαμε μαζί του ρωτήσαμε αρχικά τον π. Άρη Μητράκο για την ένταξή του σε αυτή την νευραλγική υπηρεσία του Αμερικανικού στρατού. Δέχθηκε λοιπόν να μοιραστεί μαζί μας κάποιες αναμνήσεις του από εκείνα τα χρόνια στον Αμερικανικό στρατό και τις δύσκολες αποστολές που είχε αναλάβει στα χρόνια του Ψυχρού πολέμου, όταν κατασκόπευε τα Σοβιετικά Υποβρύχια στη Μεσόγειο θάλασσα.

Από την επικοινωνία μας γινόταν φανερό πως τα γεγονότα που έζησε εκείνα τα χρόνια ήταν και πολλά και ιδιαίτερα. Άλλωστε τα όσα μας εκμυστηρεύθηκε δείχνουν πως ο π. Άρης ήταν ένας άνθρωπος , ο οποίος δεν φοβόταν τον κίνδυνο και ζούσε μαζί του κάθε στιγμή της στρατιωτικής του θητείας.

Η ανώμαλη προσγείωση του αεροσκάφους μέσα στη νύχτα και η επίθεση των εχθρικών αεροπλάνων

Πιο συγκεκριμένα ο π. Άρης μας είπε : «Στην ηλικία των 17 κατατάχθηκα στη Ναυτική Ακαδημία των Ηνωμένων Πολιτειών αποφοίτησα το 1978 και εργάστηκα επτά χρόνια ως αξιωματικός. Ήμουν πιλότος σε αεροσκάφη που παρακολουθούσαμε υποβρύχια στην Κεντρική και Ανατολική Μεσόγειο. Θυμάμαι ότι το αεροπλάνο μου ονομαζότανP-3 Orion. Εδώ θέλω να σημειώσω κάτι για μια αποστολή από τις πολλές που ανέλαβα. Το κωδικό όνομα μιας από τις αποστολές που θυμάμαι πολύ έντονα ήταν «θαλάσσια περιπολία».

Με άλλα λόγια, παρακολουθούσαμε υποβρύχια και παίρναμε φωτογραφίες από πλοία, τα οποία ενδιέφεραν το ναυτικό των ΗΠΑ. Εκείνη την εποχή, η προσοχή μας επικεντρώθηκε στο Σοβιετικό ναυτικό, αλλά και η στρατιωτική δύναμη της Λιβύης ήταν επίσης μια απειλή για εμάς. Μάλιστα μια από τις αναμνήσεις που ξεχωρίζω από εκείνα τα χρόνια ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή , κατά την οποία έπρεπε να προσγειώσω ένα αεροπλάνο με μπλοκαρισμένα πτερύγια στη μέση της νύχτας.

Ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή, αλλά τα κατάφερα» τονίζει και συμπληρώνει ακόμα πως: «Υπήρχε και μια ακόμα στιγμή που την θυμάμαι πολύ έντονα. Μια άλλη φορά, επιστρέφαμε στη Σικελία μετά από μια περίπολο στην ανατολική Μεσόγειο και το σύνολο της περιοχής καλυπτόταν από ομίχλη. Έπρεπε να χρησιμοποιήσουμε κάποια πολύ τεχνικά μέσα για να προσγειώσω το αεροπλάνο. Θυμάμαι πως ήμασταν στην ανατολική Μεσόγειο κατά την ημέρα που δολοφονήθηκε ο Πρόεδρος της Αιγύπτου Ανουάρ Σαντάτ. Ήταν δύσκολα τα πράγματα εκείνες τις ημέρες. Θυμάμαι πολύ συγκεκριμένα αυτή την πολύ επικίνδυνη αποστολή , καθώς περνούσαμε με τα αεροπλάνα μόλις 200 πόδια από την επιφάνεια της θάλασσας και για ώρες παρακολουθούσαμε τα Σοβιετικά και όχι μόνο υποβρύχια.

Η κατάσταση έγινε πολύ δύσκολη όταν οι Λίβυοι αποφάσισαν να στείλουν δύο Μιγκ να μας επιτεθούν, αλλά δύο αμερικανικά μαχητικά μας έσωσαν την τελευταία στιγμή. Υπάρχουν και πολλές άλλες αναμνήσεις από εκείνα τα χρόνια και δεν θα ήταν καθόλου υπερβολή αν έλεγα ότι κάθε μέρα ήταν και μια καινούργια περιπέτεια.

Η απόφαση να γίνει κληρικός

Στη συνέχεια ο π. Άρης αναφέρθηκε στο πως έγινε κληρικός και ήρθε σε μια πιο άμεση επαφή με την Ορθοδοξία. Τα όσα αναφέρει είναι αποκαλυπτικά: «Εκ των υστέρων, πιστεύω ότι ένας από τους λόγους που πήγα στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων ήταν ότι δεν ήξερα τί ακριβώς θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου», αναφέρει και τονίζει πως « Ενώ ήμουν εκεί, η Ελληνική Ορθόδοξη ενορία ήταν σε πολύ κοντινή απόσταση με τα πόδια. Είχα, επίσης και πολλούς συμμαθητές μου στη Σχολή, οι οποίοι ήταν χριστιανοί Ορθόδοξοι και μου έδωσαν ένα καλό παράδειγμα.

πιλότος ένοπλων δυνάμεων που έγινε ιερέας

Ενώ λοιπόν ήμουν αξιωματικός στο Πολεμικό Ναυτικό συνέχισα να συμμετέχω με συνέπεια στη ζωή της Εκκλησίας. Μετά από λίγο καιρό μου φάνηκε απολύτως φυσικό να εγκαταλείψω τελικά το ναυτικό και να πάω σε θεολογική σχολή. Αυτό και έκανα», τονίζει και επισημαίνει ακόμα : «Το πιο σημαντικό ερώτημα για εμένα όμως είναι το εξής: Γιατί συνεχίζω να λειτουργώ ως ιερέας; Η απάντηση που δίνω είναι ότι όταν κάποιος περνάει δεκαετίες ως ιερέας, οι καθημερινοί αυτοί αγώνες μας βοηθούν ίσως να μάθουμε πώς οι διδασκαλίες της Εκκλησιάς είναι αληθινές.

Δηλαδή, είναι ένας αγώνας που μας δείχνει όχι μόνο πώς να είμαστε οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Χριστό, αλλά και να γινόμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουν τον Χριστό. Αυτό είναι και το πολύ δύσκολο. Πριν πεθάνω, θέλω να Κηρύξω το Ευαγγέλιο (η ζωή εν Χριστώ και η ζωή της Εκκλησιάς) σε όλο τον κόσμο. Αυτό είναι το όνειρό μου».

Οι σχέσεις με την Ελλάδα

Ο π. Άρης μας μίλησε ακόμα και για τη σχέση του με την Ελλάδα επισημαίνοντας πως «Δεν έχω κάποια επίσημη σχέση με την Ελλάδα, αλλά ο ελληνικός πολιτισμός είναι παρών στην κάθε μέρα της ζωής μου. Στην καθημερινότητά μου. Μιλά ελληνικά καθημερινά. Οι ελληνικοί χοροί αποτελούν άλλωστε εδώ ένα μεγάλο μέρος των προγραμμάτων για τη νεολαία μας. Διδάσκουμε επίσης στην ενορία Ελληνικά σε ενήλικες και στη νεολαία. Πέρυσι μάλιστα συγκεντρώθηκαν χρήματα για να βοηθήσουμε όπως μπορούσαμε κι εμείς το Σταθμό της Αγάπης στη Θεσσαλονίκη. Τα δικά μου παιδιά ταξιδεύουν στην Ελλάδα όσο το δυνατόν συχνότερα. Ακόμα η νύφη μου, που συνεργάζεται με μια Διδάκτωρ της Αρχαίας Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Μεσογείου, αλλά και ο γιος μου ετοιμάζονται να επισκεφτούν την Ελλάδα για κάποια έρευνα. Όποτε με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο διατηρούνται πάντα κάποιες σχέσεις».

Ρωτήσαμε ακόμα τον π. Άρη για την ζωή στην ενορία του σήμερα καθώς και για τις δράσεις των οποίων προΐσταται ο ίδιος. Μας απάντησε πως: «Η ενορία μας είναι ακμάζουσα. Έχουμε μέσο όρο ένα νέο που εισέρχεται στην κοινότητα κάθε μήνα .Έχουμε επίσης ζωντανά προγράμματα για άτομα όλων των ηλικιών. Έχουμε ακόμα πολλά μέλη που δεν είναι ελληνικής καταγωγής και αυτό πρέπει επίσης να το τονίσω. Πολλοί άνθρωποι έρχονται στην εξομολόγηση και μεταλαμβάνουν.

Έχουμε πολλές σημαντικές φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Η ζωή της ενορίας είναι σε πολύ καλό επίπεδο. Αυτό που μου αρέσει στην ιεροσύνη είναι ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή και αυτό είναι πραγματικά απολαυστικό. Τις μέρες που δεν έχω λειτουργία, υποδέχομαι κόσμο στο γραφείο μου που έρχεται να με δει για προσωπικά ζητήματα ή εξομολογήσεις. Άλλες φορές επισκέπτομαι ο ίδιος αρρώστους στο σπίτι τους ή στο νοσοκομείο ή ετοιμάζω το υλικό για κήρυγμα, εκπαιδευτικά προγράμματα και άλλες δραστηριότητες που οργανώνουμε.».

Οι Έλληνες έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε υπερήφανοι

Προς το τέλος της συνομιλίας μας ζητήσαμε από τον π. Άρη Μητράκο να στείλει το δικό του μήνυμα προς τους Έλληνες.. Αναφέρθηκε με συγκίνηση στην υπερηφάνεια των Ελλήνων και στην ανάγκη να πιστέψουμε αληθινά στο Θεό.

Σημείωσε χαρακτηριστικά πως: «Εμείς οι Έλληνες έχουμε πολλούς λόγους να είμαστε υπερήφανοι, αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι το μεγαλύτερο δώρο μας στην ανθρωπότητα ολόκληρη είναι η Ορθοδοξία. Τονίζει και συμπληρώνει πως: «Η πληρέστερη έκφραση της αλήθειας είναι ο Χριστιανισμός. Όταν αγκαλιάζουμε ταυτόχρονα την πίστη μας και τους αγώνες μας θα μπορέσουμε να βρούμε τη δύναμη να επιβιώσουμε και έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε μια ριζική συνάντηση με τον ζωντανό Θεό. Η αληθινή ζωή σίγουρα δεν βρίσκεται σε πολιτικές συζητήσεις και αναλύσεις , θα την βρούμε όταν στεκόμαστε ενώπιον του Θεού με το νου μας , αλλά και την καρδιά μας».

Περισσότερα σε Ειδήσεις