Είναι δύσκολο να γράψεις κάτι για έναν άνθρωπο που γνώριζες και ξέρεις ότι δεν θα έχεις τη δυνατότητα να τον συναντήσεις ξανά. Στους δημοσιογράφους δεν ενδείκνυται ο προσωπικός τόνος όταν γράφουν, η δουλειά μας βλέπετε είναι να μεταφέρουμε την είδηση ,χωρίς περαιτέρω σχολιασμό.
Του Κώστα Παππά
Υπάρχουν όμως κάποιες στιγμές που το πρόσωπο που γνώρισες είναι η είδηση και στη συγκεκριμένη περίπτωση το πρόσωπο αυτό ήταν μια καλή είδηση σε κάθε του αναπνοή. Ο λόγος γίνεται για την εκδημία του π. Ανανία Κουστένη , "τον παπά των Εξαρχείων", τον "ροκ ιερέα", όπως διαβάζω τις τελευταίες ώρες στο διαδίκτυο. Θα τα έβλεπε και θα γελούσε σίγουρα με όλα αυτά, όχι γιατί είναι ψέματα , αλλά ο π. Ανανίας ήταν αλλού, ήταν για άλλα ή καλύτερα ήταν για Άλλον.
Ο Γέροντας όπως συνηθίζαμε να τον αποκαλούμαι μεταξύ μας όσοι τον γνωρίζαμε , ταξιδεύει τις ώρες που γράφονται οι γραμμές αυτές για την τελευταία του κατοικία στη Δημητσάνα, στα χώματα που γεννήθηκε.
Αισθάνθηκα λοιπόν την ανάγκη να γράψω κάτι γι' αυτόν, όχι γιατί πρέπει να γραφτεί ένα ακόμα άρθρο για την "αφεντιά του", φράση που του άρεσε να λέει, αλλά γιατί μπροστά στο γεγονός του θανάτου που μοιάζει να μας περικυκλώνει καθημερινά μέσα από την επικαιρότητα , ακόμα και η κοίμηση του π. Ανανία, εμένα μου μιλάει για την Ανάσταση. Κοιτά λοιπόν που κοιμήθηκε μέσα στην Αναστάσιμη περίοδο. Ωραία κοίμηση αρχοντική, όπως και ο ίδιος λεβέντης και άρχοντας.
Πριν από 5 χρόνια είχα την ιδέα με τον συνάδελφο Αντώνη Μακατούνη να κάνουμε ένα βιβλίο με συνεντεύξεις του π. Ανανία Κουστένη, για την εφημερίδα που εργαζόμασταν. Τον γνώριζα και πιο πριν τον π. Ανανία , καθώς είχα την ευτυχία να τον συντροφεύω στα βραδινά ταξίδια των ραδιοκυμάτων από το Ραδιόφωνο της Εκκλησίας για μια ολόκληρη χρονιά. Κάθε εκπομπή ήταν ένα μικρό πανηγύρι. Κάθε βράδυ ο π. Σιλουανός, το δεξί του χέρι, άξιος ιερέας που ήταν πάντα μαζί του, σταματούσε το αυτοκίνητο στο Συνοδικό Μέγαρο και από μέσα έβγαινε ο π. Ανανίας. Τις περισσότερες φορές με την δυσκολία που είχε τα τελευταία χρόνια στην κίνησή του, λόγω της εύθραυστης υγείας του.
Μόλις έμπαινε στο studio λίγο πριν από την εκπομπή, δεν ήταν της φαντασίας μου, ο χώρος γέμιζε φως. Φως όχι από αυτό που τα υλικά μάτια συλλαμβάνουν , αλλά από εκείνο το φως της σοφίας και της ταπεινότητας που εξέπεμπε προς όλους ο ιερέας του Υψίστου.
Γειά σας κύριε Κώστα. Πως είστε; Μου έλεγε στις πρώτες μας συναντήσεις. Μετά ευτυχώς το κύριε έφυγε και με αποκαλούσε Κώστα. Ένα βράδυ του λέω "π. Ανανία τί να πούμε απόψε"; Μου απαντάει "Μην σκέφτεσαι θα βγει , έχει ο Θεός. Θα ανοίξουμε το στόμα μας και δεν θα μας αφήσει έτσι , πάντα κάτι βρίσκει και δίνει σε εκείνους που τον αναζητούν".
Ένα άλλο βράδυ πάλι όταν είχε διάθεση για χιούμορ, και είχε συχνά, μου λέει "Ωραίο πράγμα ο αέρας Κώστα. Αρκεί να μη λέμε λόγια του αέρα. Βρε συ λες από αυτό να βγήκε ο αέρας του Ραδιοφώνου"; Και γελούσε με αυτό το παιδικό γέλιο που σου έδειχνε τι είναι η πραγματική απροσποίητη χαρά.
Όταν αποφασίσαμε να του τηλεφωνήσουμε για να ζητήσουμε να μας αφιερώσει λίγη ώρα , ώστε να του μεταφέρουμε την πρότασή μας, για το βιβλίο με τις συνομιλίες που θέλαμε να κάνουμε μαζί του, γνωρίζαμε οτι μπορεί και να αρνηθεί , αλλά είπαμε . Τι κάνει ο π. Ανανίας; Μιλάει καθαρά σε όλους , ε λοιπόν και εμείς καθαρά θα του μιλήσουμε.
Όσοι τον γνώριζαν ήξεραν οτι αν του τηλεφωνούσες σήκωνε το ακουστικό και δεν μιλούσε περίμενε να του μιλήσεις εσύ. Ένα απόγευμα λοιπόν του τηλεφώνησα , δεν ήταν η πρώτη φορά, του λέω ποιος είμαι και εκεί ακούω την αποκαλυπτική απάντηση. "Κάτι καλό θες να μου πεις έλα αύριο το απόγευμα".
Όταν το άλλο απόγευμα βρεθήκαμε με τον συνάδελφο τον Αντώνη Μακατούνη ,στο μικρό του διαμέρισμα στα Εξάρχεια και άκουσε την πρόταση για το βιβλίο, θυμάμαι οτι κατέβασε το βλέμμα του , δε μίλησε για λίγο, και είπε εκείνο το "καλώς να ναι ευλογημένο".
Σε μια από τις πολλές συναντήσεις για την ηχογράφηση του βιβλίου είδα οτι στην εξώπορτα της πολυκατοικίας βρισκόταν κάποιος κύριος με εμφανή τα τατουάζ στα χέρια του, ο οποίος άνοιγε την πόρτα στους πολλούς επισκέπτες. Τον ρώτησα: "Τον γνωρίζετε τον Γέροντα"; Μου απάντησε: "Αν τον γνωρίζω; Εγώ κύριε ήμουνα στη φυλακή και πάλι εκεί θα κατέληγα αν δεν υπήρχε ο Γέροντας".
Σε μια από τις συναντήσεις μας στο μικρό δωμάτιο του π. Ανανία , θυμάμαι οτι κάναμε μια συζήτηση για την εγκληματικότητα. Τον ρωτάω "παπούλη δεν κινδύνευσες ποτέ εδώ"; Μου απάντησε: "Ναι ένα βράδυ μπήκε μέσα ένα παλικάρι, εγώ δεν κλειδώνω , τι να κλειδώσω; Ανοίγω τα μάτια μου τον βλέπω μπροστά μου, μέσα στον ύπνο. Του λέω αδερφέ μου αμα θες λεφτά δεν έχω παρά κάτι ψηλά εκεί δίπλα" , δείχνοντας του ένα σημείο στο χώρο, "Τώρα άμα θες να με σκοτώσεις κάνε οτι σε φωτίσει ο Θεός, έτσι θα πάω και πιο γρήγορα κοντά του".
Ο π. Ανανίας εδώ και κάποιες ώρες "ουκ έστιν ώδε" δεν είναι εδώ , μα έλα που είναι εδώ και είναι μέσα στα μάτια, στα αυτιά μας, στη σκέψη μας πιο πολύ από ποτέ. Θα 'θελα να γράψω και άλλα Γέροντα, γιατί με πλημμυρίζει χαρά όταν μιλάω για σένα. Χαρά σαν εκείνη που έδινες εσύ σε τόσα πολλά πνευματικοπαίδια σου , που σήμερα δακρύζουν για το φευγιό σου, μα έτσι είναι, έτσι θα είναι πάντα, χαρμολύπη και στο βάθος Ανάσταση. Αιωνία η μνήμη του π. Ανανία Κουστένη.
