Μεγάλοι Έλληνες ηθοποιοί που δεν πέρασαν από σχολές υποκριτικής

Πολλοί μεγάλοι Έλληνες ηθοποιοί έγραψαν ιστορία στον κόσμο του θεάτρου χωρίς να έχουν πτυχίο από κάποια σχολή υποκριτικής

Της Λυδίας Μπέντρος

Το 1962 όταν ο Μάνος Χατζηδάκης έγραφε -για να ερμηνεύσει ο Δημήτρης Χορν- το «Ηθοποιός σημαίνει φως», σίγουρα δεν περίμενε πως το 2021 θα αποκαλυπτόταν ένα φρικτό σκοτάδι κρυμμένο πίσω από την αυλαία του θεάτρου καθώς επρόκειτο για ένα τραγούδι που θίγει τις δυσκολίες για το έργο αλλά και τον βιοπορισμό ενός ηθοποιού.

Ωστόσο, παρά τα όσα συμβαίνουν στην σύγχρονη επικαιρότητα η έκφραση αυτή αντιπροσώπευσε πολλούς Έλληνες ηθοποιούς που έγραψαν ιστορία στον κόσμο του θεάτρου. Βιοπαλεστές με μεγάλες οικονομικές δυσκολίες, χωρίς σπουδές, σε δύσκολες εποχές που δεν είχαν τίποτα άλλο εκτός από μεράκι και ταλέντο που ξεδιπλωνόταν πάνω στο σανίδι.

Ο Θανάσης Βέγγος ή αλλιώς «ο καλός μας άνθρωπος» - η ατάκα που τον χαρακτήρισε προσωπικά- ήταν από τους μεγαλύτερους κωμικούς του ελληνικού θεάτρου. Γεννημένος στις 29 Μαΐου του 1927 στο νέο Φάληρο, ήταν μοναχοπαίδι του Βασίλη και της Ευδοκίας Βέγγου. Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού και ήρωας της αντίστασης, ο οποίος μετά τον πόλεμο εκδιώχθηκε από τη δουλειά του, εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων.

Έτσι, ο Θανάσης άρχισε να εργάζεται από μικρός για να βοηθήσει την οικογένειά του. Για πολλά χρόνια ασχολήθηκε με την επεξεργασία δερμάτων, ενώ παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά του.

Ο Θανάσης Βέγγος που σημάδεψε την καθομιλουμένη με την έκφραση «τρέχω σαν το Βέγγο», δεν σπούδασε ποτέ υποκριτική. Τα δύσκολα χρόνια του εμφυλίου πολέμου εξορίστηκε στην Μακρόνησο, όπου και γνώρισε τον άνθρωπο που θα σημάδευε την καλλιτεχνική του πορεία, τον Νίκο Κούνδουρο.

Έτσι, το 1954 έκανε την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, στην ταινία του σκηνοθέτη «Μαγική Πόλις». Το 1959 πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού, όχι από κάποια δραματική ή Θεατρική Σχολή, αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο, με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή.

Η Μάρθα Καραγιάννη την δεκαετία του ’60 ήταν μια από τις πιο λαμπερές παρουσίες του ελληνικού κινηματογράφου αλλά και του ανδρικού πληθυσμού. Γεννημένη στις 6 Νοεμβρίου του 1939 στον Πειραιά γόνος οικογένειας προσφύγων ξεκίνησε στα 8 της χρόνια μαθήματα χορού. Πολύ σύντομα το ταλέντο της στο χορό την οδήγησαν σε παραστάσεις στη Λυρική σκηνή με το παιδικό μπαλέτο της Λουκίας Σακελλαροπούλου, αλλά και αργότερα στον κινηματογράφο.

Μάλιστα, στα 16 της χρόνια έκανε το ντεμπούτο της στον κινηματογράφο στην δραματική ταινία του Ορέστη Λάσκου «Η άγνωστος», παίζοντας δίπλα σε σπουδαίους ηθοποιούς, όπως ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ο Γιώργος Παππάς, η Κυβέλη, η Ελένη Ζαφειρίου και ο Λάμπρος Κωνσταντάρας. Μπορεί, λοιπόν η Μάρθα Καραγιάννη να μην σπούδασε υποκριτική σε κάποια δραματική σχολή είχε στο πλάι της όμως σπουδαίους ηθοποιούς που πίστεψαν στο μοναδικό ταλέντο της και την βοήθησαν να το αναδείξει.

Ο Βασίλης Αυλωνίτης ήταν ένας από τους σημαντικότερους κωμικούς του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου. Γεννημένος τη 1^η Ιανουαρίου του 1904 στην Αθήνα εκφράζει από μικρός τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες και την αγάπη του για την υποκριτική και το θέατρο.

Ο Βασίλης Αυλωνίτης αφού τελειώνει το σχολείο και την στρατιωτική του θητεία πιάνει δουλειά στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου ως βοηθός στα σκηνικά. Έχοντας έμφυτο το κωμικό στοιχείο πολλές φορές ακολουθούσε τους ηθοποιούς μετά τις παραστάσεις σ’ ένα γειτονικό ταβερνάκι και όταν ερχόταν στο κέφι διασκέδαζε με τα καμώματά του τους θεατρίνους και τους θαμώνες.

Ένα από εκείνα τα βράδια το 1924, τον σπρώχνουν για πλάκα στη σκηνή και τότε ξεκινά η σπουδαία πορεία του στην υποκριτική. Στην αρχή ο Βασίλης Αυλωνίτης αγχώνεται και τα χάνει όταν αντικρίζει τόσο κόσμο να τον κοιτάζει και έτσι αρχίζει να να χορεύει, κουνώντας τα χέρια και τα πόδια του κωμικά, κάνοντας διάφορες γκριμάτσες. Ο κόσμος τρελάθηκε στο γέλιο και το χειροκρότημα που για πρώτη φορά εισέπραξε ήταν ενθουσιώδες. Εκείνο το βράδυ, στο θέατρο «Έντεν» του Θησείου, γεννήθηκε ένας μεγάλος κωμικός.

Ο Νίκος Ρίζος ήταν ένα από τα «ιερά τέρατα» του ελληνικού κινηματογράφου καθώς εμφανίστηκε σε περισσότερες από 300 ταινίες αλλά και πολλές θεατρικές παραστάσεις. Γεννημένος στις 30 Σεπτεμβρίου του 1924 τελείωσε το γυμνάσιο και έφυγε από την γενέτειρα του την Άρτα για να σπουδάσει στην Αθήνα.

Θέλοντας να κάνει το χατίρι του πατέρα του γράφτηκε στη νομική που πολύ σύντομα άφησε για χάρη της υποκριτικής. Αγαπώντας από μικρός τον κινηματογράφο, ο Νίκος Ρίζος άλλαζε τις «προσεχώς» αφίσες του τοπικού κινηματογράφου της Άρτας για να μπορεί να βλέπει όλες τις ταινίες δωρεάν.

Όταν ήρθε στην Αθήνα, θέλοντας να βρει μια περιστασιακή δουλεία μαζί με τις σπουδές αναζήτησε την τύχη του στο θέατρο ως βοηθητικός υπάλληλος. Εκεί θα γνωρίσει τον Ναπολέοντα Ελευθερίου, ο οποίος βλέποντας την αγάπη του για την υποκριτική θα τον κάνει αντιγραφέα θεατρικών κειμένων. Το 1948 θα κάνει την πρώτη του εμφάνιση στο θέατρο στην επιθεώρηση του Αλέκου Σακελλάριου «Άνθρωποι, άνθρωποι»  στο «Μετροπόλιταν», μαζί με τη Σπεράντζα Βρανά στο νούμερο «Το τραμ το τελευταίο».