Συγκλονιστική ήταν η ανταπόκριση του κόσμου στην έκκληση για βοήθεια που απηύθυναν οι γονείς της επτάχρονης Αναστασίας, η οποία διαγνώστηκε με όγκο στον εγκέφαλο.
Συγκίνηση προκαλεί το γεγονός ότι το μεγάλο χρηματικό ποσό που απαιτούνταν για να ταξιδέψει στο Χιούστον του Τέξας η 7χρονη Αναστασία Τριανταφυλλάκη από την Καλαμάτα, συγκεντρώθηκε σε χρόνο ρεκόρ.
Το μικρό κοριτσάκι επιβιβάστηκε τα ξημερώματα της Τρίτης μαζί με τους γονείς της στην πτήση για το Χιούστον με ενδιάμεσο σταθμό το Άμστερνταμ, προκειμένου να δώσει τη δική της σκληρή μάχη με την πλέον επιθετική μορφή παιδικού καρκίνου - διάχυτο γλοίωμα εγκεφαλικού στελέχους με δυσμενή πρόβλεψη - στην οποία διεγνώσθη πριν από δύο μήνες.
Οι ελπίδες των δικών της ανθρώπων έχουν επικεντρωθεί σε κλινική του Χιούστον με μεγάλη εξειδίκευση στην εν λόγω ασθένεια, με την ευχή όλων να είναι η 7χρονη μαζί με τους γονείς της να επιστρέψουν νικητές από το ταξίδι ελπίδας στην Αμερική.
Το μήνυμα των γονιών τηςΣε γραπτή δήλωση προχώρησαν οι γονείς της Αναστασίας, Ηλίας και Ξένια Τριανταφυλλάκη, μέσα από την οποία ευχαριστούν εγκάρδια όλους όσοι τους βοήθησαν:
«Είμαστε έτοιμοι λοιπόν… Πακετάραμε για ένα ταξίδι πολύ διαφορετικό. Που έγινε με την βοήθεια και την στήριξη όλων σας. Τόσο απλόχερα από την πρώτη στιγμή στο άκουσμα των άσχημων μαντάτων, ήρθατε να μας σταθείτε, να μας δώσετε κουράγιο σε κάτι αδιανόητο. Ύστερα ήρθε η Αναστασία Βασκούδη, μια μητέρα που έχει τόσο δύναμη που μόνο σεβασμό και θαυμασμό μπορεί κάποιος να νιώσει. Μας άνοιξε μια πόρτα για αναζήτηση, εκεί έξω υπάρχουν έρευνες πέρα από το σκοτάδι που μας είχαν ρίξει.
Μετά ήρθε η καραντίνα, οι πληροφορίες πολλές και οι νύχτες ατελείωτες, διάβασμα και ψάξιμο απέναντι στον χρόνο. Ένα θρίλερ καταδίωξης, να μπορέσουμε να (ξε) φύγουμε. Ακόμα ένα εμπόδιο στο δρόμο μας, το υπερβολικό κόστος, κάτι εκεί έξω μπορεί να υπάρχει αλλά είναι πολύ πολύ ακριβό. Και έρχεται μια οικογένεια, η οικογένεια Παναγιωτοπουλου που χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα αποφασίζει να διαθέσει τα χρήματα αντί στεφάνου στην Αναστασία, για την οποία της είχαν μιλήσει αγαπημένοι μας φίλοι.
Και ένας χαμός ενός πολύ αγαπητού ανθρώπου, ανάβει την φλόγα και στην Καλαμάτα ξεκινάει μια απίστευτη κινητοποίηση, από στόμα σε στόμα, από γονιό σε γονιό για ένα κοριτσάκι 7 ετών που οι γονείς του είχαν κατέβει μόλις πριν 2 χρόνια στην πόλη, που ο κύκλος τους ήταν πολύ μικρός. Και όμως αυτή η ορμή της προσφοράς δεν μπορούσε να φρενάρει, ξεκίνησε η τοποθέτηση των κουμπαράδων (Γωγω, Αναστασία, Ειρήνη σας θαυμάζω) και ο νομός άνοιξε τις πόρτες του, μαγαζιά - ανταγωνιστές, μαζί ενωμένοι να προσφέρουν τα έσοδα μέσα σε μια πολύ δύσκολη χρονιά, ο Δήμος Καλαμάτας να οργανώσει συναυλία, να προσφέρει με κάθε τρόπο την βοήθεια του, απλοί πολίτες μαζί με εύπορους να δίνουν σε έναν αγώνα χωρίς να ξέρουν, χωρίς αποδείξεις, απλά με το ένστικτο ότι πρόκειται για έναν σοβαρό σκοπό. Μαθεύτηκε και εκτός Καλαμάτας και οι συμμαθητές έγιναν ένα, οι συμφοιτητές θυμήθηκαν, και όλοι μαζί ξεκίνησαν, έβαλαν σκοπό να τα καταφέρουμε.
Πολύ γρήγορα και με μεγάλη αποτελεσματικότητα αρχίζει και φαίνεται πως θα μπορέσει να γίνει το ταξίδι. Όμως η κατάσταση με τους περιορισμούς έχει δυσκολέψει πολύ, έρχεται όμως η βοήθεια του κου Γ. Χορόζογλου, με την τεράστια συμβολή του, μεσολαβεί ο πάτερ και η Visa θα εκδοθεί άμεσα ενώ έχει ήδη βγει πάλι με την βοήθεια του ο ερανικός λογαριασμός. Πλέον ο χρόνος μετράει αντίστροφα, το ταξίδι είναι πολύ κοντά και με την τεράστια συμβολή του κόσμου από Ελλάδα, από κάθε γωνιά της γης, έγινε.
Γίναμε όλοι ένα. Παιδιά που δεν τους ξέρουμε ασχολήθηκαν πολλές ώρες για να δημιουργήσουν εικαστικά, μια εικόνα. Και εσείς οι φίλοι μου , που με παίρνατε τηλέφωνο μόνο να μου πείτε ότι έχετε καλό προαίσθημα και να μας δώσετε κουράγιο και οι συγγενείς, όλοι μαζί να τρέξουν χωρίς κανένα δισταγμό, να προσφέρουν τον χρόνο τους και η Έρρικα μετά από ένα οδυνηρό ατύχημα, να έχει μόνη σκέψη της την μικρή Αναστασία, να θέλει να προσφέρει με κάθε τρόπο.
Ένα 7χρονο κοριτσάκι έγινε το παιδί όλων και εμείς δεν είμαστε μόνοι, η δύναμη μας έγινε τεράστια, η ελπίδα ότι παρόλα τα δεινά που περνάμε όλοι στο βάθος μας έχουμε πολύ νοιάξιμο και ανθρωπιά. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο, δεν ξέρω πως θα σας ευχαριστήσω. Ελπίζω να καταφέρω κάποια στιγμή να δώσω, όσα μου δόθηκαν. Να σας έχει ο Θεός καλά, να είμαστε άνθρωποι και όλα είναι δυνατά. Σας αγαπάμε…».
